Inkszo.pl

Kiej downo tymu na Zołynżu żyła se bogato wdowa co miała dwie cery i pasiyrbica

Cery były brzidki i złe, zdało sie im że som nojważniejsze na cołkim świecie. Pasierbica zaś była dziołszkōm szwarnōm i smukłōm a ku tymu miała dobre serce. Złe babska fest ij zazdrościyły piykności i sfalały na nia wszyski roboty w doma. Biydno frelka musiała sie zajmować najgorszymi arbajtami a zowizo siostry jom szterowały. Ku tymu chodziyła w starych łachach a że omajlant musiała hajcować w piecu, miała osmolono gymbiczka. Kieregoś dnia kieryś ij zawołoł „Kopciuszek” i potym tak już zostało dziołsze na miano.

Kiejsik ogłosiyli, że w Katowicach bydzie wielki bal bo oto królewicz chledo żony

Złe cery fest sie wysztiglowały z nadziejōm, że monej im sie podarzi i pójdōm w żyniaczka z ksienciym. Kopciuszek tyż chcioł iś ale macocha miała na dziołcha nagnane i zrobiyła ij na złość – wsuła mak do wiadra popiołu i przikozała dziołsze że mo to wszysko wyzbiyrać eli chce iś na bal. Dobrymu Kopciuszkowi przileciały z pomocōm ptoszki – oddzielyły mak od popiołu i frelka roz dwa była gotowo z robotōm! Ale gizdawo macocha sie zawziyna, żić wypła i zostawiyła Kopciuszka doma i pojechała ze swoimi cerami na bal.

Kopciuszek fest zachełkoł w sromotnej żałości ale ôroz pojawiyła sie dobro wróżka!

Kozała sie ogarnyć oślimtanej dziołszce i roz dwa ij przemiyniyła oblyczka. Ze starych ucioranych lōntów zrobiył sie najszykowniejszy klajd jaki kej yno kiery widzioł na Zołynżu! Taki strojny i paradny, Kopciuszek wloz do piyknej, magicznej karety zaprzągnytej w dwa czorne, dostojne konie. Wróżka przikozała dziołsze, że se mo dać pozór bo czary działajōm yny do dwanostej w nocy beztuż mo sie gibać i nie siedzieć na balu do szaroka.

Kopciuszek yny wloz na sala balowo i na szlag wszyskich oczarowoł

Ksionże tyż przepod i migiym poprosiył frelka do tańcowanio. Dobrze im było do kupy i oba sie w sobie zakochali tego wieczora. Ôroz Kopciuszek sie skapnył że już pizło trzi ćwierci na dwanosto i trza gibko citać. Ale ksionże był tak za niom gupi że jom nie chcioł wypuścić. Yntlich dziołcha poradziyła sie wyrwać i drap zaczła ciś do karety. Z tego wszyskigo na schodkach straciyła jedyn kromflek ale już nie było czasu coby sie po niego wracać.

Ksionże wylecioł w aszfōngu za Kopciuszkiym ale nie poradziył jom dogonić. Za to na schodkach dopod złoty balszuł i zmiarkowoł, że trza bydzie znejść dziołcha fortelym.

Na drugi dziyń wysłoł na Katowice gońca kiery chodziył od dwiyrzi do dwiyrzi i miarkowoł kierej pannie pasuje piykny trzewiczek

Ale kożdo miała za wielko szłapa i nie szło nasadzić delikatnego pantofelka. Aż w końcu goniec prziszoł do złej macochy. Cery ciepły sie na kromflek ale oczywiście żodnej ôn nie pasowoł. Goniec w koncie dojrzoł Kopciuszka i mimo szpetnych łachów przikozoł napasować złoty balszuł. I wtedy sie wydało! Bucik leżoł na szłapce Kopciuszka choby uloł!

Złe babska pozielyniały z zowiści i zrobiyły sie eszcze brzidsze a zatym goniec zawióz dziołszka na zomek. Tam wziyni ślub z królewiczym i żyli se długo a w szczęśliwości.

Był se ôńskigo razu biydny handlyrz Gustlik co handlyrzył chryściym

Roz jak szeł ze wsie do wsie, fōrt dojrzoł rajtujące stado koni z jakimiś chopami. Gibko skrył sie za strōmami i dobrze zrobiył, bo sie okozało że to były rozbójniki. Jedyn bestyjok śloz z konia, a Gustlik zmiarkowoł że musi to być herszt bandy. Rojber poloz ku epnej skale co była na pozorańdziu i zaryczoł:

„Sezamie, roztwórz sie!”

Skała sie odewrzyła, banda wlazła do pojszodka i zbóje niechały roztomajte kosztowności co mieli skukane po bojtlach. Jak wszyjscy wyleźli, herszt uzaś zawołoł:

„Sezamie, zawrzi sie!”

I se pojechali.

No to wrazidlaty Gustlik też zawołoł do Sezamu, wloz do jaskinie i zachabiył pora miechów złota

Uradowany polecioł do swoji baby i przikozoł żodnymu o zdarzyniu nie godać. Hned potym prziloz brat Gustlika, Sztefek, bo se doł pozór że familiji zza płota coś sie dobrze powodzi ostatnio. No to Gustlik mu padoł co sie podzioło i Sztefek zaros wzion muły i tyż polecioł do pieczary. Nabroł złota i kaj jakich klejnotów ale zbałamōncony tym wszyskim zapomnioł se co mo pedzieć coby wylyź z groty. Biydok tak tam tyczoł aż przijechały rozbójniki i jak go tam dorwali to od razu go ubiyli a ciało niechali w pieczarze.

Gustlik mioł utropa bo już było blank nieskoro i se rozmyśliwoł kaj to tyż Sztefek sie tak utopiył w maślonce

Powożył sie coby iś do jaskinie i tam znojd kipnytego Sztefka. Gustlik gibko narychtowoł truła i cichy pogrzyb coby sie po mieście nie rozniosło co to za mecyje w familiji Gustlika sie dziejōm.

Za pora dni herszt sie kapnył że kieryś zachabiył z pieczary umrzika. No to wysłoł do miasta jednego rozbójnika kiery godoł z roztomajtymi ludziami i w końcu wynojd, że kradziok co sie u nich w pieczarze pałęto to musi być Gustlik. Znoloz jego chałupa i na dwiyrzach zaznaczył kredōm bioło kryska.

Rano słōżka Gustlika, Usia, wysztudyrowała że kieryś se z nich robi błozny i tyż porobiyła biołe kryski na dwiyrzach na cołki ulicy

Na noc, jak herszt prziszeł zaciukać Gustlika, nie poradziył znejść chałupy, tela tych krysek było. Dopod swoigo rojbra i tak sie zeźlył że go zabiył we złości. Na drugi dziyń som poszoł do miasta i obsztalowoł plan. Na wieczór herszt przeblyk sie za rajzyndera, zaklupoł do dwiyrzi Gustlika i fechtowoł o schroniyni na noc. Dobry chop sie zgodziył, ugościył kabociorza i narychtowoł mu kolacyjo.

Przi wieczerzy ôroz Usia sie ciepła na gościa i dźgła go w pojszodek serca!

Jak na to pojrzoł Gustlik, to sie zdało że chop dostanie hercklekotów ale służąco wyklarowała że widziała na mieście bandziora kiery sie wypytywoł o Gustlika i teroz sie kapła że dyć to je tyn som pieron co sam tukej udowoł rajzyndera! Gustlik pojrzoł na martwego gizda i poznoł w nim herszta bandy. Uradowoł sie że uszeł z żywotym i z wdziynczności do Usie, wydoł baba za swoigo syna i wszyjscy se żyli do kupy w szczyńściu i dostatku skiż nieprzebranych klejnotów z Sezamu.

Kiejsik downo tymu żyła se gryfno królowo kiero chciała mieć piykno cera z czornymi jak heban włosami i biołom jak śniyg gymbiczkōm

Hned urodziyła tako dziołszka i dała bajtlowi na miano Śnieżka. Niestety niedługo potym umrzyła dobro królowa. No to król uzaś poszeł w żyniaczka ale nowo baba okozała sie ganc niechersko. Omajlant oglōndała sie we zdrzadle i sie go pytała kiery je nojpiykniejszy na świecie. Dycki zdrzadełko godało że ôna ale ôńskigo razu ij padało że Śnieżka ja ganc piykniejszo.

Macocha sie fest rozeźlyła i znejdła chopa z pukawkōm kierymu przikozała wykludzić dziołcha do lasa i tam zaszczelić. Na szczęści to był dobry chop i mu było niechersko ustrzelić tako gryfno dziołcha. Myśliwiec puściył Śnieżka wolno. Frelka lazła po lesie i lazła, coroz gorszy ij sie szło. Ôroz dojrzała chałupka no to poleciała drap i zaklupała do dwiyrzi. Żodyn nie odpowiedzioł beztuż wlazła do pojszodka.

W domku był stół na siedym ludzi i siedym betów

Śnieżka była tako głodno że pojadła se kapka z kożdej asjetki i popiyła po trosze z kożdej szolki. Potym chciała se legnyć ale kożdy pryk był choby kinderbet. W końcu zmieściyła sie do ostatnigo i zmorzono sie uspała. Hned prziszły krasnale do swoi chatki i sie ganc zdziwiyły jak znejdły kimnyto Śnieżka. Dziołcha sie obudziyła i zaczła lamyncić nad swoimi mecyjami no i dobre cwergliki pozwolyły dziołsze ôstać ale przikozały że sie mo zajmnyć chałupōm. I tak to se żyli we sztamie ale niestety krótko to trwało.

Pierońsko królowa wywiedziała sie od zdrzadła że Śnieżka żyje i miyszko z krasnalami

To motyka przeblykła sie za staro ōma, znejdła dziołcha w lesie i dała ij niby w gyszynku szykowny gorset kiery tak fest zasztrabowała na dziołsze, że ta padła bez życio. Na szczęści cwergi były hned nazot w doma i uratowały frelka.

W zomku macocha zaś zaczła napasztować czarodziejski zdrzadło kiere nie poradziyło cyganić. Uzaś sie wydało że Śnieżka dali żyje. Sie zdało że zło macocha dostanie hercklekotów ze złości! Narychtowała zatruty grzebiyń i polazła zasik do Śnieżki. Naiwno dziołcha dała sie poczosać i jak yno macocha wraziyła Śnieżce grzebiyń we szkuty to frelka padła martwo na zola. Jeronowe miała szczynści bo krasnoludki praje prziszły do chałupki i uzaś jom poratowały.

Na drugi dziyń zło królowo zajś sie wywiedziała że Śnieżka sztyjc dycho

Znerwowano łobsztalowała zatrute jabko i z takim rychtunkiem w przeblyczce pognała ku dziołsze. Coby nie podpaść, podzielyła jabko na dwa i jedna część dała frelce a drugo, nie zatruto sama zeżrała. Jak Śnieżka dojrzała że babie nic ni ma to tyż zaczła chrupać ale zaros padła bez dechu, tak fest niecherski to był owoc.

Cwergliki zaś próbowały poratować dziołcha ale teroz ganc nie wiedziały jako. Sie zdało że Śnieżka kopyrtła już na zicher. A była tako piykno, że szkoda jom było chować do ziymie beztuż dobre karzełki narychtowały szklano truła.

W tym czasie królewicz wybroł sie na polowani i wieczór go zastoł w lesie beztuż chcioł sie kimnyć u krasnoludków

A praje cwergi rychtowały pogrzyb biydnej Śnieżce. Ôroz jednymu kransoludkowi kiery niós truła szłapki sie pofyrtały i dziołchōm zabelōntało na boki. Śnieżka zaczła kuckać i wyforskała kōnsek zatrutego jabka co ij sie zadichtowało w karku. Królewicz był tak ôczarowany gryfnōm frelōm że zaros ij sie oświadczył, wziōn Śnieżka na zomek i hned łobsztalowali wesele.

Zło macocha stanyła przed zdrzadłym coby usłyszeć że je nojpiykniejszo na świecie a tu żić króliczo! Okozało sie że Śnieżka dali żyje! Tego baba już nie strzimała, straciyła rozum choby sie szaleju najadła i citła ze swoigo zomku, straciyła sie w lesie i już nikyj nie wróciyła.

A młodzi żyli długo a zocnie, radzi i szczynśliwi.

Podle lasa miyszkoł drwol ze swojom drugōm babōm i bajtlami – synkowi było Hanzlik a dziołszka sie mianowała Małgosia

Ciynżko im było wyżyć, sztyjc brakowało jodła i jednako wszyjscy chodziyli głodni. Kiejsik macocha nie strzimała i na wieczór zaczła napasztować męża coby sie pozbyć dziecek. Przikozała wysmyczyć ich fōrt do lasa, rozpolić fojera i tak ôstawić. Na zicher nie trefiōm nazot du dōm! Chop za fest zgodliwy nie był ale zło baba mu nie dała pokój. W końcu przistoł na lajera.

Bajtle eszcze nie spały beztuż podsłuchały cołko godka. Małgosia zaczła labiydzić że bydōm tołt ale Hanzlik przikozoł niechać lamynty i poloz na plac. Na zegródce nastyrkoł do kapsów moc kamolków kiere sie fest blyszczały w świetle miesiōnczka. Z takim rychtunkiym wróciył do chałupy.

Rano pierzińsko macocha obudziyła bajtle jeszcze przed rozwidniokiym i zarygierowała że wszyjscy idōm po chreście

Po drodze Hanzlik sztyjc sztopowoł a yno sie oglondoł za sia. Baba ryczała na niego że mo ciś pryndzy ale synek nic se z tego nie robiył a yny szeł po leku. Mōndry bajtel ciepoł na zola kamyczki co to se procnie nazbiyroł ôński nocy.

W końcu doszli na mało polanka fōrt od chałupy i zaczli chledać chreści. Drwol rozpolył fojera i przikozoł bajtlom ostoć sie przi ôgnisku. Fater i macocha mieli iś narąbać drzewa a dziecka miały se trocha dychnyć. Boroczki były tak głodne i zmorzone że gibko usnyły. Bajtle obudziyły sie jak już było ćma i miesiōnczek wysoko na niebie. Hanzlik wzion Małgosie pod ręka i szli se po ścieżce z kamolków kiere fajnie sie blyszczały w ksienżycowo noc.

Rano doszli du dōm. Macocha na nich naburczała kaj to byli tela czasu ale fater sie uradowoł jak oboczył że dziecka som całe. Na wieczór pierońsko motyka uzaś zaczła nagabować chopa coby zasik wykludzić dziecka, eszcze głębszy w las. Drwol mioł utropa ale że jodła sztyjc było malućko, zaś ustąpiył.

Bajtle nie spały, wylynkane co ich czeko. Jak yny usłyszały o czym rozprawiajōm starziki Małgosia uderzyła w bek. Hanzlik wiela nie czekoł i zasik chcioł iś na zegródka ale dwiyrze były zamknyte. Ale nic to, poszeł do kuchynie i zachabiył kraiczek chleba.

Z rańca uzaś wszyjscy poleźli w las, tym razym ganc daleko od chałupy

Historyjo sie powtórzyła i dziecka zaś ôstały same przi fojerze. Na wieczór, jak już były monkter, Hanzlik zacznył chledać kruszków chleba co to ciepoł po drodze. Ale psińco! Ptoki wydziubały chlyb bez dziyń i ścieżki już nie było. No to bajtle zaczły błąkać sie po lesie i tak szły cołko noc i cołki nastympny dziyń.

Po drodze boroki nazbiyrały se trocha jagódek i ostranżlic ale już im było ganc niechersko i na noc fest ich zmorzyło. Rano dziecka wroz dojrzały szumno chałupka! Ściany były z chleba, dach z ciasta a szyby z cukru. Hanzlik i Małgosia byli już tak głodni że ôroz dali sie do szczymranio!

A tu z chałupy spoziyro starka. Wziyna ich do pojszodka, dała krepli z marmeladōm i narychtowała zocne prykole. Dziecka se legły uradowane że tak im sie podarzyło.

Ale ōma okozała sie być złōm szczigōm!

Pojrzała na rumiane licka uspanego Hanzlika i se obsztalowała że to ôn piyrszy pójdzie do zjedzynio! Z rana porwała biydoka i zawrzyła go w chlywku a Małgosi przikozała ciś po woda i rychtować ôbiod do Hanzlika. Jak te bajtle ślimtały, wiela starości im heksa narobiyła! Ale boroczki nic nie umiały poradzić…

Szcziga futrowała tak Hanzlika sztyry tydnie i kożdy dziyń przikazywała mu wystyrczyć palec coby obejrzeć wiela schrub. Ale chytroń wystawioł kostka bo wiedzioł że heksa je ślepawo i nie poradzi wiela dojrzeć.

Kiej szcziga sie znerwowała bo miała już dojś czekanio.

I prziszeł dran na biydnego Hanzlika

Kozała Małgosi rozpolić piekarok a potym wlyź do pojszodka coby obejrzeć czy je dojś gorko na upieczyni chleba. Dziołszka sie kapła że to je cygaństwo i udowała że nie wiy jako tam wlyź.

Heksa sie znerwowała i wsadziyła palica do piekaroka coby pokozać dziołsze jako to mo robić. Małgosia wiela nie czekała, zaros popchła staro szcziga do pieca i tak to ôszkliwo heksa zgorała we własnym piekaroku! Małgosia zaros poleciała po Hanzlika i uwolniyła go z haresztu. Bajtle zachabiyły szczidze z chałupy klejnoty i szlachetne kamiynie, nabrały jodła na droga i poszły dali chledać domu.

Kiej dziecka w końcu poradziyły dolyź do chałupy

Złej macochy już nie było, drwol już nie umioł strzimać durdlawej baby-utropy. Bajtle ciepły sie fatrowi na kark i wszyjscy byli fest uradowani że uzaś som w kupie w doma. Dziecka dały fatrowi wszyski zachabione klejnoty i od teroz familijo żyła w szczyńściu i dostatku a jodła nigdy wiyncy nie brakło.

Był se ôńskigo razu taki ksiōnże z Rajchu co to fest chcioł być żyniaty

Rajzowoł po świecie i chledoł swoji libsty ale żodno mu nie była zocno. Omajlant mu sie coś nie godziyło – a to za chrubo, a to za gupio… Czas lecioł a ksiōnże sztyjc był bez baby. Już eli król fater mioł starość że ynkli nie bydzie, ród sie skończy i sie ôstanie dupa w kraglu. Continue Reading…

Była se roz mało szykowno dziołszka na Giszowcu, kierej fest przała jeja ōma

Kiejsik starka dała bajtlowi w gyszynku czerwiono kapuca i od tego czasu dziołszka omajlant jom nosiyła, kaj by nie poszła. No i skiż tego, że tak sztyjc rajtowała w tej swoi czerwionej kapucy, wszyjscy ij zaczli godać „Czerwiono Kapucka”. Continue Reading…