Podle lasa miyszkoł drwol ze swojom drugōm babōm i bajtlami – synkowi było Hanzlik a dziołszka sie mianowała Małgosia
Ciynżko im było wyżyć, sztyjc brakowało jodła i jednako wszyjscy chodziyli głodni. Kiejsik macocha nie strzimała i na wieczór zaczła napasztować męża coby sie pozbyć dziecek. Przikozała wysmyczyć ich fōrt do lasa, rozpolić fojera i tak ôstawić. Na zicher nie trefiōm nazot du dōm! Chop za fest zgodliwy nie był ale zło baba mu nie dała pokój. W końcu przistoł na lajera.
Bajtle eszcze nie spały beztuż podsłuchały cołko godka. Małgosia zaczła labiydzić że bydōm tołt ale Hanzlik przikozoł niechać lamynty i poloz na plac. Na zegródce nastyrkoł do kapsów moc kamolków kiere sie fest blyszczały w świetle miesiōnczka. Z takim rychtunkiym wróciył do chałupy.
Rano pierzińsko macocha obudziyła bajtle jeszcze przed rozwidniokiym i zarygierowała że wszyjscy idōm po chreście
Po drodze Hanzlik sztyjc sztopowoł a yno sie oglondoł za sia. Baba ryczała na niego że mo ciś pryndzy ale synek nic se z tego nie robiył a yny szeł po leku. Mōndry bajtel ciepoł na zola kamyczki co to se procnie nazbiyroł ôński nocy.
W końcu doszli na mało polanka fōrt od chałupy i zaczli chledać chreści. Drwol rozpolył fojera i przikozoł bajtlom ostoć sie przi ôgnisku. Fater i macocha mieli iś narąbać drzewa a dziecka miały se trocha dychnyć. Boroczki były tak głodne i zmorzone że gibko usnyły. Bajtle obudziyły sie jak już było ćma i miesiōnczek wysoko na niebie. Hanzlik wzion Małgosie pod ręka i szli se po ścieżce z kamolków kiere fajnie sie blyszczały w ksienżycowo noc.
Rano doszli du dōm. Macocha na nich naburczała kaj to byli tela czasu ale fater sie uradowoł jak oboczył że dziecka som całe. Na wieczór pierońsko motyka uzaś zaczła nagabować chopa coby zasik wykludzić dziecka, eszcze głębszy w las. Drwol mioł utropa ale że jodła sztyjc było malućko, zaś ustąpiył.
Bajtle nie spały, wylynkane co ich czeko. Jak yny usłyszały o czym rozprawiajōm starziki Małgosia uderzyła w bek. Hanzlik wiela nie czekoł i zasik chcioł iś na zegródka ale dwiyrze były zamknyte. Ale nic to, poszeł do kuchynie i zachabiył kraiczek chleba.
Z rańca uzaś wszyjscy poleźli w las, tym razym ganc daleko od chałupy
Historyjo sie powtórzyła i dziecka zaś ôstały same przi fojerze. Na wieczór, jak już były monkter, Hanzlik zacznył chledać kruszków chleba co to ciepoł po drodze. Ale psińco! Ptoki wydziubały chlyb bez dziyń i ścieżki już nie było. No to bajtle zaczły błąkać sie po lesie i tak szły cołko noc i cołki nastympny dziyń.
Po drodze boroki nazbiyrały se trocha jagódek i ostranżlic ale już im było ganc niechersko i na noc fest ich zmorzyło. Rano dziecka wroz dojrzały szumno chałupka! Ściany były z chleba, dach z ciasta a szyby z cukru. Hanzlik i Małgosia byli już tak głodni że ôroz dali sie do szczymranio!
A tu z chałupy spoziyro starka. Wziyna ich do pojszodka, dała krepli z marmeladōm i narychtowała zocne prykole. Dziecka se legły uradowane że tak im sie podarzyło.
Ale ōma okozała sie być złōm szczigōm!
Pojrzała na rumiane licka uspanego Hanzlika i se obsztalowała że to ôn piyrszy pójdzie do zjedzynio! Z rana porwała biydoka i zawrzyła go w chlywku a Małgosi przikozała ciś po woda i rychtować ôbiod do Hanzlika. Jak te bajtle ślimtały, wiela starości im heksa narobiyła! Ale boroczki nic nie umiały poradzić…
Szcziga futrowała tak Hanzlika sztyry tydnie i kożdy dziyń przikazywała mu wystyrczyć palec coby obejrzeć wiela schrub. Ale chytroń wystawioł kostka bo wiedzioł że heksa je ślepawo i nie poradzi wiela dojrzeć.
Kiej szcziga sie znerwowała bo miała już dojś czekanio.
I prziszeł dran na biydnego Hanzlika
Kozała Małgosi rozpolić piekarok a potym wlyź do pojszodka coby obejrzeć czy je dojś gorko na upieczyni chleba. Dziołszka sie kapła że to je cygaństwo i udowała że nie wiy jako tam wlyź.
Heksa sie znerwowała i wsadziyła palica do piekaroka coby pokozać dziołsze jako to mo robić. Małgosia wiela nie czekała, zaros popchła staro szcziga do pieca i tak to ôszkliwo heksa zgorała we własnym piekaroku! Małgosia zaros poleciała po Hanzlika i uwolniyła go z haresztu. Bajtle zachabiyły szczidze z chałupy klejnoty i szlachetne kamiynie, nabrały jodła na droga i poszły dali chledać domu.
Kiej dziecka w końcu poradziyły dolyź do chałupy
Złej macochy już nie było, drwol już nie umioł strzimać durdlawej baby-utropy. Bajtle ciepły sie fatrowi na kark i wszyjscy byli fest uradowani że uzaś som w kupie w doma. Dziecka dały fatrowi wszyski zachabione klejnoty i od teroz familijo żyła w szczyńściu i dostatku a jodła nigdy wiyncy nie brakło.
at
„ôszkliwo heksa” nojlepszo 🙂 super je ta bojka!
at
Dzięki! Rada żech je że sie podobo 🙂