Był se ôńskigo razu taki ksiōnże z Rajchu co to fest chcioł być żyniaty
Rajzowoł po świecie i chledoł swoji libsty ale żodno mu nie była zocno. Omajlant mu sie coś nie godziyło – a to za chrubo, a to za gupio… Czas lecioł a ksiōnże sztyjc był bez baby. Już eli król fater mioł starość że ynkli nie bydzie, ród sie skończy i sie ôstanie dupa w kraglu.
Kiejsik na wieczór trefiyła sie ganc ôszkliwo pogoda, grzmiało i sie rożygało, pierony walyły jedyn za drugim a ku tymu loło fest.
Ôroz kieryś zaklupoł do bramy zomku królewski familije
No to ksiōnże polecioł otworzyć ciężki dwiyrze, dociyrny kiery to sie dobijo nieskoro w tako szpetno pogoda. A za bramą stoła gryfno frelka. Taki to było borajstwo bo kapało ij z palicy, woda loła sie aż do szczewików i zmarznyte to było do kości. Ale dyć dziołcha pedziała że je ganc prawdziwōm ksiynżniczkōm!
Nie za fest sie to zdało ksienciowi ale do kupy z mutrym-królowom obsztalowali że sprowdzōm fortelym czy to aby ni ma darymny futer. Królowa poszła do szlafsztuby i narychtowała dziołsze bety – na som dół wciepła ziorko grochu a na to naukłodała dwajścia madraców a na to dwajścia pierzin. I przikozała dziołsze spać w takim pryku.
Rano wszyjscy sie pytali frelki jako ij sie spało na co dziołcha zaczła labydzić że ganc niechersko miała noc
Nic sie nie poradziyła kimnyć bo jom coś fest szterowało i mo teroz kupa boloków i bolawe pleca. Na to cołko królewsko familijo sie uradowała! Toż to rychtyk je prawdziwo ksiynżniczka kej mo tako delikatno skóra!
Ksiōnże wiela nie stoł! Młodzi zaros poszli w żyniaczka, ôdprawiyli huczne weseli a żyli długo a szczęśliwie.
