Kiej downo tymu żył se we Warszawie płatnerz co sie zwoł Melchior Ostroga
Melchior mioł dwoje bajtli – dziołsze było na miano Halszka a synkowi Maciek. W mieście chop był znany z tego, że robiył fest zocne zbroje – porzōndne, trwałe i wyglancowane tak, że szło sie w nich przeglōndać choby we zdrzadle.
Ońskigo razu do stolice przijechała grupa wandrusów-kuglorzi. Na Starym Rynku zrobiyło sie gwarno i kolorowo, wszyjscy wylegli na ulice coby se obejrzeć co tyż te cyrkuśniki ciekawego pokożōm. A że Halszka i Maciek to były wrazidlate dziecka, zaros tyż chciały gzuć na rynek. Fater przestrzegł ich yno przed starōm kamienicōm na Krziwym Kole i bajtle pognały na rynek.
Na mieście było moc wystympów, kuglorze zabawiali ludzi a kramy z roztomajtymi dziwnymi klamotami kusiyły kolorami i klangami
Halszka i Maciek byli fest radzi i wesoło buszowali w tej gwarnej ciżbie. Ôroz bajtle dojrzały jak jedyn kuglorz pociep swoi piszczałki i poszeł ku zakozanej kamienicy na Krziwym Kole. Ludzie mu godali, że w kamienicy straszy i jak kiery wlezie do pojszodka to już nigdy żywy nie wyńdzie. Ale kuglorz sie zaprzył i padoł, że on sie niczego nie boi i idzie po skarby kiere na zicher som skukane w pywnicach.
Bestyjok poloz do ciymnych pywnic kaj wioło chłodym i dziwnie woniało siarkōm. No to bajtle dali go, za nim! Chop szeł ciymnymi korytarzami aż dojrzoł światełka kajś na ôstatku pywnic.
Poszoł jeszcze dali i ôrŏz okozało sie, że te światełka to były epne ślypia strasznego potwora! Z ciymności wychynył przerażajōncy stwór o głowie kokota i ogonie węża, kiery yno zajrzoł na kuglorza a tyn ajnc mig przemiyniył sie w kizlok! Potworno to była scyna i dziecka gibko skryły sie za epnymi krziniami co stoły w kōncie. A pitnyć z pywnic nie było jako bo rozjuszony Bazyliszek chodziył tam a nazod znerwowany, że go ludzie szterujōm.
W tym czasie fater prziszoł na rynek bo sie strŏpiył, że dziecek długo ni ma
Roz dwa sie wyjaśniyło co sie podzioło. Pod kamienicōm na Krziwym Kole stoło kupa ludzi co widzieli jak do piwnic słazi kuglorz i bajtle i dotela żodyn stamtōnd nie wyloz. Melchior o mało nie dostoł hercszlagu ale jakoś sie usiotoł i polecioł drap do swoigo warsztatu po nejlepszo zbroja i tarcza jako mioł. Tak uzbrojony poszoł do pywnic kaj gibko dojrzoł światełka. Mioł złe przeczucia beztuż szoł zasłonyty swojom wyglancowanōm tarczōm. Ôroz usłyszoł ryk nieziymski i dojrzoł strasznego Bazyliszka o kierym ludzie godali, że jak yny sie na kogo pojrzy to zaros zamiynio nieszczęśników w kizloki. Ale tym razym klōntwa obróciyła sie prociw potworowi – jak dojrzoł swoi odbici w tarczy Melchiora, migiym zamiyniył sie w epny kamiyń!
Halszka i Maciek ciepły sie ku fatrowi z radościōm, rade że potwora już ni ma i mogom yntlich wylyź cało z okropnych pywnic. Jak wyleźli na luft, ludzie zaczli wiwatować i wychwalać odwaga Melchiora. Historyjõ gibko rozeszła sie po cołki Warszawie i berajōm jom tam po dziś dziyń.
