Inkszo.pl

Żyła se ôńskigo razu jedna wdowa co miała dwie cery

Jedna była brzidko i leniwo a drugo, pasiyrbica, była piykno i robotno. Muter bardzi przała tej brzidki a na piykniejszo sfalała nejgorsze roboty w dōma. Dziołcha dycki musiała przōńść na wrzecionie aż ij palce zaczły krwowić. Jednego dnia uzaś umarasiyła szpindla krwiōm i poszła jom umyć do studnie kaj wyślizła ij sie z rąk i ciul dup Antka niy ma.

Dziołcha poleciała do macochy a ta zaczła sie drzyć choby stare galoty i we złości kozała fuknyć córce do studnie coby dostać nazot zocne wrzeciono. No to zaślimtano dziołcha posłesznie ciepła sie do studnie i straciyła przitomność.

Ôroz ockła sie na łōnce kaj stoł epny piekarok nafolowany chlebym

Ruła zawołała do dziołchy coby wartko wyciągała bochynki bo już som gotowe i szkoda by było coby przigorały. To dziołcha migiym wyciągła cołki chlyb a ruła podziękowała z wdziyncznością. Pannica uszła kōnsek i trefiyła na płonka na kierej wisiało kupa zdrzałych jabłek i strōm wołoł coby ich strząsnyć. Frela pokolybała strōmym wiela fabryka dała i jabłka pocupały na zola.

Ôroz podle lasa dziołcha dojrzała chałupka z kierej kukała jakoś starka obleczono w szumny bioły klajd. Ōma zawołała dziołcha do sia i przedstowiyła sie jako Pani Zima. Pedziała frelce coby ôstała z niom, w zamian za pomoc w dōma. Dziołcha miałaby dziynnie trzepać pierziny coby aż piyrzi leciało. A wszysko skuli tego, że to piyrzi sie przeônaczo we śniyg co ludziōm padze za ôknym.

Dziołcha zaczła pomogać Pani Zimie przi chałupie i dziynnie fest trzepała ōmie jeji pierziny

Tak leciały tydnie ale dziołsze yntlich sie zrobiyło teschno za dōmym. Miała sie dobrze ze starkōm ale i tak dycko ślimtała za chałupōm. No to Pani Zima wyprawiyła dziołcha du dōm, a że była fest zadowolono z jeji pomocy, kozała ij przelyź przez magiczny dwiyrze za kierymi na dziołcha spod deszcz złota. Złoto sie prziklejyło do frele i tak to dziołcha poszła ku chałupie.

Macocha fest sie uradowała jak ôboczyła cera bo myślała że dziołcha kopyrtła we studni. A jak pojrzała wiela złota mo ze sobom to zaros wyprawiyła drugo córka i przikozała gzuć migiym do Pani Zimy. Dziołcha fukła do studnie i tyż znejdła sie na łōnce kaj spotkała tyn som piekarok co wołoł coby wyciągnyć chlyb. Ale lyniwo frela na to:

Chama pu, chaziel gore! Nie chce mi sie!

I poszła dali. Tak trefiyła do jabłoni co prosiyła coby strząsnyć zdrzałe jabłka ale dziołcha miała piosek w rykowach i ani myślała coby sie razinku nie zmorzić.

Aż yntlich dziołcha zaszła do chatki Pani Zimy kaj starka pozwolyła ij zostać w zamian za pomoc przi chałupie i trzepaniu pierzin

Frela sie fest starała yny piyrszy dziyń. Drugigo już  ledwa co trzepła pierzina a trzecigo dnia ani ij sie nie chciało stanyć z wygodnego beta i puchatych pierzin. Pani Zima sie znerwowała i kozała dziołsze pońśc weg i przelyź przez magiczne dwiyrze. Ale tym razym zamiast złota na dziołcha wykidła sie gynsto czorno smoła. 

Tako mosz nagroda za twoja niemrawo robota!

Rzekła Pani Zima leserowi a ta poleciała pyndym du dōm. Muter jak jom oboczyła to mało nie dostała hercklekotów ale nic nie szło poradzić na niecherski los – smoła przilgła do dziołchy i frela już tako sie ôstała do końca swoich dni. Lynistwo nie popłaco!