Inkszo.pl

Ôńskigo razu żył se cysŏrz kiery fest był rod łoblyczkōm

Nie staroł sie o swoich wojŏków ani o sprawy państwowe a za to sztyjc wynokwioł nowe lōnty i przeblykoł sie co godzina. Nojważniejsze było coby pokozać ludziōm jaki je szykowny i galantny. Kiejsik do miasta cysŏrza przijechało dwóch cygōnów kierzi podali sie za krawców. Nagodali władcy że szyjōm szumne i barwne szaty, kiere ku tymu miały mieć cudowne właściwości! Jakby kiery tych szat nie dojrzoł, znaczyłoby że je gupi i nie nadowo sie swojigo urzyndu.

Cysŏrz był rōd i zmiarkowoł, że dobrze by było ôboczyć kiery z jego poddanych je mało we wercie

I zawczasu napytoł se szumne szaty. Machlyrze zarzōndali złota i najwspanialszych sztofów ale zamiast tkać łoblyczka, skukali kosztowności a przi pustych werksztelach yno udŏwali że szyjōm. Tak mijały dnie a miglance żywo uwijali sie we swoim werksztacie.

Yntlich władca wysłoł na zwiady swojigo zaufanego ministra. Poczciwy stary chop nie dojrzoł niczego na wrzecionach i sie wylykoł że snadnie je gupi i nie zno sie na swoji robocie. To zacznył udŏwać że widzi piykny sztof i fest wychwaloł niewidzialne wzory. Z takōm godkōm prziszoł do cysŏrza kiery był fest rōd skuli wieści i wysłoł cygonōm jeszcze wiyncy złota i szlachetnych jedwabiów. Za pora dni cysŏrz uzaś ôdkōmandyrowoł swoigo zaufanego poddanego i historyjo sie powtórzyła – urzyndnik nic nie dojrzoł ale coby nie wyńść na gupigo zacznył chwolić paradne łoblyczki kierych tak rychtyk nie było.

Yntlich som cysŏrz wybroł sie ze swojōm świtōm do machlyrzów coby ôbejrzeć szaty

Wszyjscy ôniymieli bo żodyn nic nie widzioł i tyż żodyn nie chcioł sie do tego prziznać. Władca blady i niecherski zacznył udować że sromota mu sie podobajōm wszyski łoblyczki eli nawet se jedyn wybroł na nadchodzący fest w mieście. Za pora dni mioł sie odbyć epny fajer do kupy z paradōm, kaj na czele pochodu pod baldachym mioł jechać cysŏrz. Skuli tego władca potrzebowoł rychtyk szumnych łoblyczek.

W dniu procesyje cygōny prziszli do cysŏrza i zaczli udować że go strojōm we wspaniałe lōnty

Szaty miały być tak leki że aż ich nie było czuć! A jaki szumne wzory, jaki cudowny sztof! Tak wysztiglowany to cysŏrz jeszcze nikyj nie był! Władca rōd nierōd doł sie łoblyc i yntlich siod do karety. A był tak rychtyk był yny odzioty w same batki a lakszuły. Parada niewiela uszła jak ôroz jakiś niefrasobliwy bajtel zaryczoł że przeca cysŏrz je sagi! No to ludzie tyż zaczli wołać że bajtel mo recht, władca je nagaty jak go Pōnbōczek stworzył! Zaczły sie szyderstwa i poszklybki a cysŏrz pyndym citnył do zōmku, czerwiony z gańby choby pultok. A w miyndzyczasie chytre cygōny pitły z miasta ze złotym i drogimi sztofami…

Biydny cysŏrz nabroł rozumu i niechoł starania o łoblyczki a zajmnył sie noreszcie sprawami swoigo państwa coby zmazać gańba i niechersko fama.