Ôńskigo razu żyła se kobiyta, co fest chciała mieć bajtla, a że ni miała męża, poszła po rada do starej heksy co miyszkała pod lasym. Szcziga dała babie ziorko jyczmiynia i przikozała posadzić w doniczce. Hned z ziorka wyrosnył piykny kwiotek, a w pojszodku baba znejdła malućko, szwarno dziołszka. Muter nazwała jom Calineczka, skuli tego, że była mało i krucho. Dziołszka dobrze sie miała, spała w wygodnym, woniatym kwiotku, a bez dziyń pływała w misce z wodōm, w szpecjalnie naszykowanej łódeczce. Ale dobre czasy gibko sie miały skończyć…
Jednej noce du dōm zakradła sie epno, szpetno ropucha
Jak yny dojrzała gryfno frelka, wysztaunowała, że szłoby jom wydać za jeji syna, gynał tak ôszkliwego jak ôna. Szkaradło porwało śpiōnco Calineczka i wsadziyło jom do leluje na pojszodku strumiynio, tak coby dziołszka nie poradziyła citnyć. W tym czasie ropucha zaczła rychtować w głębinie ciaplyty miyszkani do młodej pary.
Rano Calineczka sie obudziyła i zaczła fest ślimtać jak sie pokapowało co sie wyrobio. Ropucha przedstŏwiyła ij swojigo szkaradnego syna i dali go, szykowała ciaprajsko nora. Na szczynści dobre ryby dosłyszały chełkani dziołszki i żol im sie zrobiło szwarnego bajtla. Przegryzły korzynie leluje i Calineczka popłynyła z wartkim nurtym strumiynio.
Dziołszka płynyła i płynyła, aż ôroz z leluje porwoł jom wielki, bachraty chrabąszcz!
Julik polecioł z Calineczkōm wysoko na strōm i posadziył jom na liściu. Nastympny apsztyfikant, co to sie zakochoł we szwarnej dziołszce! Zaros zebrały sie wszyski chroboki co miyszkały w ôkolicy. Ale zaczło sie wajani:
– Jako biydno dziołszka, mo yny dwie szłapki!
– A kaj ôna mo różki?
– Ganc nie podano je do chrabąszcza, co za szkarada!
Julikowi było gańba beztuż zniechyncōny wziōn Calineczka i ôstawiył jom na łące. A co sie frelka uślimtała skuli tego, że jom chrabąszcze odrzuciyły… Fest ij było niechersko i tak w żałości przesiedziała cołki lato na łące.
Yntlich prziszła zima i Calineczka napoczła chledać kaj schrōniynio przed śniegiym i zimnym wiatrym. Tak znejdła mysio norka podle pola. Przez ôkiynka dojrzała ciepło, szumo izba i migiym zaklupała we dwiyrze. We norce miyszkała staro mysz, kiero przigarnyła dziołszka, pod warunkiem, że ij bydzie pomogać przi chałupie. Calineczka zaros sie zgodziyła!
Mysz nikiedy odwiedzioł bogaty, oczytany kret co miyszkoł pora metrów dali
Jak yny pojrzoł na Calineczka, to migiym sie zakochoł i poprosiył o ryka. Frelce sie to nie zdało bo kret był stary i ślepy, sztyjc wajoł i nie lubiył słońca ani kwiotków. Tymczasym kret już sztalowoł coby zamiyszkać z Calineczkōm głymboko pod ziymiōm i wcale nie wylazować na luft i na łąka.
Prziszła wiosna i do ślubu niewiela już zostało, a Calineczka nie wiedziała jako sie z tego wykryncić. Jednego dnia frelka poszła sie luftnyć, a nad polym praje furgała zwinno jaskółka. Ptok wesoło świyrgolył i jak widzioł, że dziołcha je nieszczynśliwo u myszy, padoł że jom weźnie do fajniejszego miejsca.
Calineczka rada zaros siadła mu na pukiel i pofurgali do kupy hyn daleko, bele dali od starego, durdlawego kreta
Jaskółka ôstawiyła Calineczka na słonecznej łące, na piyknym kwiotku. Jak frelka rozchylyła płatki, dojrzała szwarnego młodziyńca, ganc podanego do sia! A karlus był królym elfów i nosiył zocno korona. Młodzi migiym sie w sobie zakochali i hned wystawiyli szumne wesele. Tak to Calineczka została królowōm elfów, hen na łące, za wysokimi górami i dalekimi lasami.
