Było se kiedyś epne drzewiane wertiko z roztomajtymi szuflodami
Na pojszodku był wyrzeźbiony pół-człowiek, pół-kozioł co to mioł postać ludzko ale koźle giry, rogi na czole i długo broda. Wszyjscy przezywali go Koźlim Sierżantym. Cudok tyn mioł widok na gryfno porcelanowo Pastyrka co stoła na stole. Frela miała strojny klajd, zaróżowiono gymbiczka i zgrabnie podpiyrała sie na kijoku pasterskim. Szykowno to była dziołcha! Kole ni stoł wysztiglowany i przistojny karlus – dzielny porcelanowy kuminiorz ze drabinōm.
Młodzi se fest przali i chcieli iś w żyniaczka
Ale na drodze stoł im ōpa od dziołchy, co go wołali Chińczyk, stary, epny becher kiery rygierowoł cołkōm izbōm. Chińczyk rozkozoł, że Pastyrka mo sie żynić z Sierżantym skuli srebra i kosztowności pochowanych w starym wertiko. No to dziołcha zaczła ślimtać bo wcale ij sie nie zdało żynić sie z takim brzidokiym. Pastyrka wymedytyrowała że chce iś weg we świat i wiyncy nie wracać do izby na stół. Kuminiorczyk ij tuplikowoł coby se to rozwożyła ale dziołcha sie uprzyła i fajrant.
Karlus ni mioł za wiela do godanio beztuż wziōn swoja drabina i zaczli po leku ślazować ze stoła
Karkołomne to było ale jakoś śleźli i sie nawet nie strzaskali. Jak becher to oboczył to sie zdało że dostanie hercklekotów! W izbie zrobiyło sie epne larmo i zakochańce musiały gibko citać bo Chińczyk już był we sztańdzie gzuć za nimi.
I tak poleźli do kumina a była tam ćma i szpetnie. Spinali sie tak i spinali, sztyjc pod góra. Kuminiorczyk szeł piyrszy i rōncz on sie wyspinoł, podowoł drabina Pastyrce. Yntlich im sie udało, umaraszyni i ściorani wyleźli na som wyrch. Ale jak dziołcha pojrzała na świat, to zaczła lobiydzić że chce iś nazot. Doobkoła było kupa domów, konsek dali dupny, ciymny las, bezkresne pola i łąki. Świat zdoł ij sie epny i straszny. Kuminiorczyk tuplikowoł że sie niom zajmie, że se poradzōm i wszysko bydzie dobrze ale frela chciała sie wracać i szlus.
Rod nie rod, synek przistoł na lamynta i zaczli pomału słazić bez kumin
Kuminiorczyk brniył i brniył ale yntlich sie usiotoł jak pojrzoł że dziołcha przestała ślimtać i szczynśliwo lezie za nim. Jak wparzyli do paradnej izby to sie okozało, że ōpa Chińczyk sie roztrzaskoł jak próbowoł zaiwaniać za zakochańcami i stoł teroz biydny i posklejany. A w tej swoji felerności nie poradziył już nic pedzieć bo coś niechersko go posklejali. No to młodzi dali go! Poszli gibko w żyniaczka bo yntlich im żodyn nie zakazowoł. W paradnej izbie zrobiyli huczne weselicho i żyli długo i w spokojności aż sie sami nie potrzaskali.
