„Kōmisorz Hanusik” Marcin Melon
Co mo ze sobom wspólnego fuchtla Krista Połedniok, utopiec Ernest i ozim trupów na Sztauwajerach? Nie dosz wiary! Co za haje wyrobiajōm w Katowicach połednice? Ôstud i mecyjów moc a w tle… prawdziwe przajani! Jerona, wampir na Bykowinie! Umrzików moc beztuż niech sie chowie kto mo słodszo krew… I jeszcze bebok w Bojkowicach! Przelezie choby i bez dziurka od klucza coby drapnyć małych nieposłesznych rojbrów.
Ksiōnżka kiero kożdy Ślōnzok powiniyn przeczytać! A jak kiery je Gorol to tym bardzi. Autor pisze leko, z humorym a kryminalne historyjki czyto sie blank gibko. Trupy, chachary, breweryje, wartko akcyjo i nieoczekiwane zakończynia to je coś czego nie brakuje w kożdym bojaniu. A ku tymu kaj jak stworoki o kierych teroz już mało kiery pamiynto: połednice, utopce, skrzoty i beboki. Poznać że autor dobrze zno ślōnski berania! Jak kiery sie zastanawio czy „Kōmisorz Hanusik” je co we wercie to istuja że ja!
„Złuda” Carmen Laforet
Powiyść psychologiczno – obyczajowo hiszpańskij autorki kiero za swoji czytadło dostała nagroda Premio Nadal. Cóż to je to Premio Nadal? Ano jedna z nojbardzi prestiżowych i nojstarszych wyróżniyń prziznowanych w Hiszpanii już od 1944. To tak na wstympie.
Ksiōnżka przeczytałach w oryginale, po hiszpańsku. Autorka przedstawio historia Andrei, młodej frelki co przijechała do powojynnej Barcelony coby sztudyrować na uniwersytecie. Dziołcha zamiyszkuje z familijōm kiero okazuje sie być blank pofyrtanym miszōngiym ludzi, kaj niecherski haje i ôstudy dziejōm sie na co dziyń.
Ksiōnżczyna je dojś trudno i nie idzie jom czytać jednym ciyngiym. Ale z drugi strony wciągo i jak już sie zacznie to nie chce sie jom niechać. Strona za stronōm budzi sie ciekawość jako też to dali potoczōm sie losy frelki w Barcelonie. Drugo rzecz, ksiōnżka na zicher sie spodobo tym, co przajōm stolicy Katalonie. Nazwy ulic i miejsc zocnie budzōm wspomniynia kożdego kiery już był w Barcelonie i lubi szpacyrować po piyknych uliczkach tego interesantnego miasta.
„Sto lat samotności” Gabriel García Márquez
To już czworto ksiōnżka z zorty realizmu magicznego kiero trefiyła mi przed ślypia. Nie żałuja żech przeczytała ta ksiōnżczyna ale fajne to nie było – historia ciągła sie i ciągła bez wyraźnego synsu, taki mimry z mamrami. Dociągłach do ostatni zajty yny skuli tego, że nie lubia niechać ksiōnżek co już napoczłach. Kurde bele, wiela idzie szlabikować o losach jednej i tej samej familije? Co gorsza, sztyjc powtarzały imiona Aureliano i Arcadio. Prziznōm sie, że pryndko sie potraciyłach przi czytaniu kto, kiery i z kim skuli tych samych mian.
Nie za fest mi sie spodobała ta ksiōnżka i jakby kiery sie pytoł o realizm magiczny, to sztaunuja że Isabel Allende napisała ganc lepsze ksiōnżki, kiere rychtyk dobrze sie czytało. A Márquez zamiast naszlabikować aż 450 stron, mógby se darować już po 300…
Je jeszcze jedna ksiōnżka kiero przeczytałach bez ta zima. Ale że była to ksiōnżczyna wyjōntkowo, bydzie o ni osobny post.
A Ty co żeś poczytoł bez zimowe miesiōnce? 🙂
