Kiej downo tymu na wiosna w katowickich Sztauwajerach żyła se ynta co to praje wysiadywała jajca
Jednego dnia z jajec wykluły sie słodki piskloki kiere radośnie pipały i rade dokazywały. Yny jedno jajco sztyjc nie chciało pynknyć. Kaczyce zaczły brać mory bo chciała iś z młodymi popływać a tu trza było siedzieć na żici. Aż yntlich z ôstatnigo jajca tyż sie wykluł pisklŏk. Tela yno że stworzyni było ganc niecherski – wielki, czornawe i jakigoś takigo inkszego zortu.
Młodo yntka ni miała lekigo życio na Sztauwajerach – wszyjscy jom szterowali i żodyn nie chcioł sie z niom bowić bo była tako brzidko. Inksze ynty przezywały jom brzidok, szczypały i dugały. „Pacz sie stracić!” gizdy buczały omajlant. I tak mijoł dziyń za dniym. W końcu Szpetno Yntka już nie strzimała napasztowań i citła ze Sztauwajerów. Ślimtała przi tym, że chyba pryndzy sie wilijo w maju trefi niż jom kiery polubi.
Boroczka dolazła na barzoły kaj sie skryła we sitowiu
Tam jom znejdły dziki ynty i zaczły sie dziwować co to za brzidok sie tu utrefiył. Ynty zaprosiyły młodo coby pofurgała z nimi na Pławniowice ale jak yno poderwały sie do luftu to ôroz uszczelyły ich myśliwce co sie skryły w chebziach! Szpetno Yntka miała tak strach że aż sie nie poradziyła ruszyć. Choby miała mało starości to eszcze prziszły do ni bzuty od fesztrów ale yny jom powoniały i ôstawiyły. Borajstwo se pomyślało że eli bzuty jom majōm za tak szpetno że wolōm se pońść niż jom zagryźć.
W końcu Szpetno Yntka była mōnkter i citła gibko ze sitowio. Tak gzuła i gzuła aż yntlich zmordowano doszła do jakiś chatki na Koszutce. W chałupie miyszkała staro Angela ze swoim kotym i kurōm. Baba była trocha ślepo betuż ij sie zdało że to je młodo gynś i hned bydōm jajca. Tak chowała yntka pora tydni ale jajec sztyjc nie było. To jednego dnia Angela sie rozeźlyła i wygnała biydnego brzidoka.
Yntka uzaś lazła i lazła aż dolazła do Parku Ślōnskigo i tam sie skryła we stŏwku
I tak prziszła jesiyń. Kiejsik Szpetno Yntka dojrzała wielki biołe ptoki co praje chciały wyfurgnyć. Majestatyczne i piykne to były stworzynia. Yntka poczuła ôroz jakoś opaczno wiyńź z tymi ptokami ale gańba ij było za nimi wołać i ôstała sie po cichu. I tak to biydno siedziała cołko jesiyń i zima w kaczoku na Tysiącleciu. A zima praje sie trefiyła srogo i yntka ledwa co dozipała do wiosny.
Na wiosna jak klara zaczła blyndować yntka wypłynyła ze swoji kryjówki we szuwarach
Ôroz zaś dojrzała te gryfne biołe ptoki kiere teroz ze wdziynkiym pływały podle kraja stawu. Yntka małowiela nie dostała hercszlagu ale w końcu powożyła sie zbliżyć ku piyknym stworzyniōm. Boroczka schylyła głowa ze strachu i gańby i wtynczos dojrzała swoji odbici we wodzie. Zamiast brzidkij ynty ujrzała szykownego łabōnda! Była gryfno i wspaniało choby tamte ptoki!
Fest rado zatrzepotała krzidłami i puściyła sie do luftu coby polecieć nazot na Sztauwajery kaj żyła w spokoju i dostojyństwie przez długi lata.
