Ôńskigo razu w Rudzie żył se mąż i żona kierzi fest chcieli mieć bajtla
Lata leciały ale jakoś im to nie szło. Kiejsik kobita dojrzała z ôkna, że u starej heksy za płotym rośnie piykno, soczysto roszpunka. Baba miała na te gymizy takigo pypcia, że aż jom zmorzyło. No to chop wziōn i zakrod sie w nocy do zegródki czarownice i urwoł szałot do swoji baby. Na drugi dziyń zaś była lajera o gymiza no to mąż uzaś poszoł zahabić roszpunka. Ale tym razym haksa go zdybała! Już miała ciepać złe czary ale chop zacznył ślimtać, że to do chorej żony co już ledwa dycho. Heksa sie ulitowała i puściyła go wolno ale musioł prziobiecać, że jak sie urodzi bajtel to oddajōm go czarownicy. I tak tyż sie stało.
Kobita urodziyła dziołszka kiero wyrosła na fest gryfno frelka. Ale zło heksa była o nia zowistno i zamkła jom we wieży podle Wirka. W baszcie nie było schódków ani dwiyrzi, yny małe ôkno. Jak heksa chciała iść we byzuch to spinała sie po długim złotym warkoczu kiery dziołcha przestyrczała przez ôkno.
Kiej dziołcha se śpiywała coby umilić samotność a praje podle wieże rajtowoł na koniu królewicz
Karlusowi tak sie przipodoboł tyn głosik że chcioł wylyź na baszta ale nikaj nie było drabiny. Skrył sie w barzołach i zacznył kukać ku wieży. Ôroz prziszła heksa i zawołała:
Roszpunko roztomiyło, ciepni mi warkocz to wyleza do cia!
I tak czarownica wdropała sie do wyrchu. To królewicz prziszoł na drugi dziyń i tyż zawołoł do frelki coby mu spuściyła złoty warkocz. Jak Roszpunka ujrzała karlusa to miała strach ale zaczli se przijaźnie pogadywać i roz dwa sie w sobie zakochali. I tak zacznył królewicz dziynnie jeździć na zolyty a heksa długo sie nie pokapowała co sie wyrobio we Wirku.
Ale jednego dnia dziołcha ganc pokopała w lelujach! Przetlapła sie czarownicy o królewiczu i motyka sie fest znerwowała. Utła dziołsze złoty warkocz i wygnała jom na pustelnia, a sama doczkała we wieży na królewicza. Jak karlus przijechoł zaś na zolyty i wdropoł sie do wyrchu, heksa ciepała sie jak mucha w taszlampie, że wieża je pusto, Roszpunki już ni ma i nigdy wiyncy jom nie ôboczy!
Królewicz w rozpaczy ciepnył sie z ôkna ale na szczyńści przeżył
Biydok wydziuboł se ôczy na ciernisku w kiere wpod i taki ślepy zacznył sie tułać z żałościōm po Zobrzu i Gliwicach i chełkoł za swojom ukochanōm.
Kiej doloz aż na pustelnia przi Pyskowicach i tam znojd Roszpunka! Jak dziołcha dojrzała swoigo galana to padła mu w ramiona i zaczła ślimtać ze wzruszynio. I jak te płaczki kapały na ôczy królewicza to karlus dostoł nazot wzrok! Wartko wziōn Roszpunka z ôszkliwej pustelnie i zamiyszkali do kupy w zomku kaj mieli moc bajtli i żyli długo a szczyńśliwie.
