Ôńskigo razu była se ciga co miała siedym koźlōntek kierym fest przała
Jednego dnia musiała iść do lasa po trowa. Dała upozorniyni bajtlōm że razinku nie śmiōm otwiyrać nikomu dwiyrzi a tym bardzi chwańciarskimu wilkowi co rojbruje po okolicy. I koza-muter se poszła. Nie minyło wiela czasu a kieryś zaklupoł do dwiyrzi.
– Bajtle roztomiyłe, odewrzicie mi dwiyrze, to jo, wasza muter! Prziszłach już z lasa i mom do kożdego gyszynk!
– Nie otworzymy ci dwiyrzi bo tyś je wilczysko! Nasza mama mo miły i ciynki głosik a ty mosz chruby i chrapliwy chobyś był ôżarty!
To wilk polecioł na torg, zahabiył epny kōnsek kredy i cołki go zjod, tak że głos mu sie poônaczył na wysoki i ciynki. Uzaś zaklupoł do dwiyrzi koźlōntek ale bystre bajtle dojrzały jego czorno, włochato łapa i zaś go odkozały.
Bestyjok coroz bardzi znerwowany polecioł do piekorza, nasmyśloł że sie piznył w łapa i fechtowoł coby mu naszmarować to ała ciastym. Potym pogzuł do młynorza i warczoł coby mu posuć łapa mąkōm. Chop sie skapnył że wilk rychtuje jakiś szwindel ale kabciorz postraszył że go zeżere jak mu tej łapy nie umarasi mąkōm. To biydny młynorz zrobiył co mu rozkozoł wilk.
I gizd pierziński polecioł do chałupy kózek
Niestety koźlątka dały sie zrobić za błozna i jak wilk pokozoł bioło łapa, wpuściyły go du dōm. I sie zaczły breweryje! Koziczki citły i pokryły sie po kōntach ale wilk dopod ich leko i warto łyknył jedna za drugōm. Yny nejmłodszo sie uchowała bo sie skryła we skrzince od stojōncego zygora a wilkowi nie prziszło do palicy tam pojrzeć.
Pożrane wilczysko wylazło z dōma i legło kōnsek dali na łōnce pod strōmym. Za chwila prziszła du dōm ciga i o mało nie dostała hercszlagu jak dojrzała co sie w chałupie porobiyło. Zaczła ślimtać rozpaczliwie a wtedy z zygora wygramolyło sie nejmłodsze koźlątko.
Obie zaczły chełkać i z niecherskości poleciały na łąka kaj dojrzały charczącego wilka
Bestyjok chrapoł tak, że aż sie strōm telepoł! A ciga zmiarkowała że coś sie mu jeszcze ruszo w bachorzu! Zaros posłała nejmłodsze koźlątko po szyry, jegła i cwist po czym rozpruła łotrowi bas i koziczki zaczły wyskakiwać jedna za drugōm. Kożdo szczynśliwie obstoła bo wilk w aszfōngu wszyski połknył i żodnej nie pogryz.
Uciechy było mocka! Ciga fukała z radości choby sie szaleju nażrała jak oboczyła że wszyski bajtle som całe i zdrowe! A wilkowi ôbsztalowała srogo kara – nawciepowała mu do bachorza kupa kamiyni i tak zaszyła bebech. Jak bestyjok sie ôbudziył, to poczuł że sie mu fest chce pić ale ledwa co umioł iść, taki był ôsztrabowany tymi kizlokami.
Yntlich doszeł nad jezioro ale jak yny pochylył sie nad wodōm, kamienie go przecionżyły i wpod do jeziora. A łoter był taki ciynżki że wartko poszeł na dno. No a kozy żyły se potym długo i spokojnie bez żodnych starości.
