Krisbaum

Ôńskigo razu rosła se w lesie mało gryfno choinka

Miała dobre miejsce do życio – moc luftu, słońca a doobkoła ni rosły kamraty – sośnice a jedły. Ale gojka sztyjc marzyła o tym coby być wielko jak inksze strōmy, chciała rōść i rōść. Nie radowało jom ani słońce ani wiater co huloł wesoło postrzōd jeji małych gałōnzek. Dycki przichodziyły bajtle ze wsi coby se zicnyć podle ni na dece i sie zachwycały:

Jako szykowno mało choinka!

Ale stromek yny sie tym nerwowoł bo sztyjc chioł być wiykszy i wiykszy. Był tyż taki hazok co to fest droźniył strōmek. Zajōnc zamiast przehopać kole choinki, dycki jom przeskakiwoł! Fest to szterowało młode drzewko. Choinka medykowała se wtynczos wiela eszcze musi upłynyć czasu coby tyn jeronowy hazok zacznył noreszcie jom obchodzić a nie fukać przez nia jak przez jakigoś lichego pyrtka!

I tak mijoł rok za rokiym a choinka dycki yny marzyła o tym coby urosnyć wysoko, być jak inksze dostojne strōmy i spoziyrać na świat z wysokości

A wiela starości miała przez to że tak pomału rośnie! Ani wiater jom nie pocieszoł, ani chmurki na niebie. Eli słońce było ij ganc egal.

Nastała zima i prziszoł grudziyń. Do lasa jak to dycki przijechali drwale i ścinali co dorodniejsze choinki kiere z butlym obalały sie na zola. Roz ścinali wiyksze, roz myńsze, roztomajcie to bywało. Gojki były fest wylynkane bo tyż niechersko to wyglōndało. A wrazidlate wróble ćwiyrkolyły że te strōmy smyczōm do zocnych chałpów kaj czeko ich niezwykły los! Choinki przemiyniajōm sie w piykne krisbaumy, stojōm w ciepłych izbach kaj miynią sie złotym i kaj jakimi cicidłami, som szykownie nastrojone i wszyjscy zaglōndajom na nich z radościōm i podziwym.

Nasza choinka aż zadyrgała z przejęcio! Ah, żeby i jom spotkoł taki los!

No i nie trza było wiela zetwać, na rok uzaś przijechali drwale i strōm poszoł piyrszy pod siykiyra. Choinka aż kwikła z bōlu i padła na ziymia. I wywiyźli jom z lasa do miasta. Strōmek trefiył do bogatego domu kaj były wspaniałe ôbrozy na ścianach, szumne krōnlojtery i maszketne rzeźby poustawiane po kōntach.

Służki z baczyniym nastrojyły choinka i hned strōmek zrobiył sie przewspaniałym krisbaumym wysztiglowanym choby u króla. A jak wszysko piyknie migało, wiela kolorowych lampek! Ku tymu maszkety i jabka pokitrane po astkach! Jak zocnie czuła sie choinka że i jom yntlich spotkały zaszczyty! Wszyjscy prziszli o zachwyt, było szpaśnie i wspaniale a bajtle z larmym wyciągły gyszynki pokukane pod krisbaumym. Choinka noreszcie była szczyńśliwo!

Ale oto świynta sie skończyły i służba poschraniały wszyski świecidełka a goik pociepli na góra kaj było ćma i zima

Fest ij było samotnie i niechersko bo żodyn sie niom nie zajmowoł, brakowało ij słońca i wiatru kiere dycki miała pod dostatkiem w lesie. Biydno choinka dycki spominała jak to było zocnie i fajnie w lesie, eli tyn hazok już jij sie teroz zdoł ganc procny. z I tak strōmek przeleżoł na strychu aż do wiosny.

Prziszeł marzec i służba wysmyczyła strōm na plac kaj bajtle zaczły napasztować pożółkłego, zeschnytego krisbauma że je szpetny i ôszkliwy. A chopy dały sie do ciupanio biydnego drzewa na fojera. I tak to zakończyła swój żywot biydno choinka kiero na koniec żałowała że nie umiała docynić tego co miała większość swoigo zocnego żywota.