Ôńskigo razu na Halymbie żył se stary młynorz ze trzyma synami
Kiejsik stary poczuł że już mu wiela nie zostało i podzielył swój majątek. Najstarszy syn dostoł cołki dom z zegródkōm, średni robotnego osła a nejmłodszy borok, Hanik, ostoł sie yny z kotym. Hned fatra już nie było i synki zostały same. Nejmłodszy ruszył w świat do kupy ze swoim kotym a że mu było fest niechersko, ślimtoł co chwila. Kot sie nad nim ulitowoł, przikozoł mu iś do miasta, kupić mu skórzane buty i miech. Hanik był posłeszny, poszoł i za ostatni gelt kupiył co trza.
No to heja w pole! Kocur wybroł sie na gōń i uchycił zonych hazoków i tłustych gęsi. I z takim rychtunkiym wybroł sie na zomek królewski. Król uradowany ze zocnej zwierzyny, doł kotu złotych klepoków i miglanc gibko polecioł do Hanika. Ale oba mieli uciechy! Synek sie dziwowoł ale rady był fest.
Kiejsik szprytny kot sie wywiedzioł że król jedzie bez Halymba ze swojom piyknōm cerōm karnyć sie po okolicy
Szpryciorz kozoł Hanikowi iś sie wykompać w Kłodnicy a jak praje podle kraja rzyki przejyżdżała królewsko kareta, kot zacznył wrzeszczeć że ich złodzieje okradli i łoblyczka zachabiyli. Król sie ulitowoł i poratowoł chopoczka, doł mu jakle a jeszcze wzion na rajza do karety. Tam sie sobie młodzi ganc przipodobali! Hanik był fest szwarny w królewskich lōntach beztuż ksiynżniczka była oczarowano.
A kot mōndrala polecioł przed karetōm i postraszył chopów w polu że król jedzie i jak nie powiedzom panu że te ziemie som od Hanika to im wszyskim gowy poucino! I jak nadjechoł król i sie pytoł czyi te ziymie, to chopy zaczły ganc równo klycić że wielmożnego Pana Hanika.
Królewna coroz wiyncy miała afektu do szykownego młodziana a i król coroz to dobrotliwiyj sie uśmiychoł
Szprytny kot porajtowoł na zomek wilkołaka i zacznył go podpuszczać że słyszoł o nim moc historyji ale mu sie zdo że to je wszysko cygaństwo. Wilkołak sie znerwowoł i piyrsze zmiyniył sie we lwa beztuż kot mioł trocha nagnane. Ale dali go, zaś podpuściył wilkołaka że w mysz to on sie na zicher nie poradzi pomiynić! No to pyszałkowaty wilkołak zaros sie przeonaczył w polno mysz coby se tyn gupi kot nie pomyśloł że on czego nie poradzi!
A breweryjok zaros w te pyndy ciepnył sie na mysza i gibko jom połknył
Jak nadjechoł król, kot wszyskich zawołoł i zaprosiył do pojszodka na zocno uczta, kiero była tak rychtyk prziszykowano na fajer wilkołaka. Król już był blank oniemiały a królewna praje ciepła sie Hanikowi na kark!
Król zawczasu pedzioł karlusowi że sie majom z jego piyknōm cerōm żynić a kot bydzie ministrym. I tak tyż sie stało. Młodzi sie hned pożyniyli a kocur rzondziył na swoim zomku i wszyscy żyli w zdrowiu i dostatku.