Było fest zima tego wieczora, szczypoł mróz i padoł śniyg
Pryndko tyż zrobiyło sie ćma bo był to ôstatni dziyń roku. A ulicami szła mało, chudo boroczka kiero ku tymu ni miała szczewików. Rano dziołszka eszcze miała swoi szuły ale że były one blank za wielki, to ich straciyła jak uciekała przed rozszwongowanōm karetōm co to gzuła bez ulica. Z gołōm gowōm i bez trzewiczków borajstwo aż sie telepało, tak ij było zima.
Dziołszka smyczyła we zopasce sztrajhecle co to próbowała sprzedować ludziom na ulicy. Nieśmiało wyciágała ryka z tymi siarkami ale ludzie mieli mało baczynio beztuż że był szylwester i wszyjscy myśleli o tym coby pofajrować i sie ożrać.
Ôroz boroczka zmiarkowała, że dali już nie poradzi ciś. Była już tako głodno i zziymbnyto że se siadła pod kieromś chałpōm i na chwila se dychła. Podkulyła szłapki coby se ich trocha ogrzoć ale to było ganc niemożebne przi takim mrozie.
Dziołszka spokopiyła, że hajcnie se jedna szarczka coby sie ogrzoć
Yny jedna! I jak se ta sztrajhecla odpolyła to ij sie ôroz pozdało, że siedzi przi epnym piecu z kierego szpaśnie bucho ôgiyń i jom grzeje. Wyciągła klepytka coby ich tyż ogrzoć ale ôroz siarczka sie zagasiyła.
To boroczka dali go z drugōm! Teroz dziołszce sie przedstawiyła paradno izba z epnym stołym cołkim zastawiōnym jodłym. A pojszodku była maszketno pieczono gynś nadziywano śliwkami. Ale dziołszka ani nie poradziyła sie zbliżyć do gynsi jak siarczka zgosła i widok sie straciył, choby sie w maślonce utopiył. Nazot zrobiyło sie zima i niechersko.
Dziołszka wartko hajcła nastympno sztrajhecla i boroczce ukozoł sie strojny krisbaum, najszykowniejszy jaki kej yno widziała
Był eli gryfniejszy niż te choinki z szaufynsterów kiere dycki widywała z ulice. Krisbaum miyniył sie złotym, strojnymi kietami i kaj jakimi ozdobami a lampki mrugały uciesznie. Ale i tyn ôbrozek sie straciył jak yny siarczka sie zagasiyła. I jak sie nazot zrobiyło ćma to dziołszka dojrzała na niebie spadająco gwiozda i wymedytyrowała w zadumie, że praje musioł kieryś umrzyć bo dycki ij starka prawiyła, że jak gwiozda ślatuje z nieba to kieryś zemiyro.
Boroczka uzaś zapolyła sztrajhecla, ciekawo nastympnych wrażyń
I ôroz dziołszce pokozała sie jeja kochano ōma kiero umrzyła pora lot nazot. A starka była tako jak dycki – uśmiychnyto i ciepło a ku tymu czule halała borajstwo po gowie a doobkoła aż pojaśniało.
Ōmeczko, weź mie ze sobōm! Jak ta siarczka zgośnie to stracisz sie tak jak cieplućki piekarok, maszketno gynś i szykowno choinka!
Dziołszka gibko hajcła wszyski sztrajhecle kiere miała i doobkoła pojaśniało choby za dnia. A starka wziyna boroczka w ramiynia i obie uleciały w blasku i radości do nieba kaj już nie było głodu ani zimna.
Rano ludzie znejdli w koncie na ulicy nieżywo dziołszka z uśmiechym na gymbiczce i garściōm siarczek w rynce. Delikatne ranne światło padało na borajstwo i ludzie zaglōndali na bajtla ze żolym. Ale żodyn sie nie skapnył co dziyweczka widziała przed śmierciōm i jak to na koniec do nieba wiyna jom jeja kochano ōma.
at
wielki dziynki to już gynał ślonski Andersyn