Inkszo.pl

Kiej downo tymu żył se król i królowa kierym było fest niechersko bo ni mieli bajtli

Mijały lata aż tu kieregoś dnia królowa yntlich ogłosiyła że oto je w ciōnży i na dziewiōnty miesiōnc urodziyła urodno dziołszka. Król był fest rady i wydoł szumny fest na cześć swoji małej cery. Na gościna zaprosiył kupa kamratów i siedym wróżek coby prziniosły szczynści dziołszce. Ale na fajer tak rychtyk prziszło ozim wróżek bo sie okozało że o jednej król zapomnioł.

Jak prziszło do winszowanio to kożdo wróżka życzyła czego inkszego, a to piykności, a to rozumu eli bogactwa czy tyż wdzięku i dobrych manier. A jedna, nejmłodszo wróżka przeczuwała że ósmo heksa bydzie źle życzyć bajtlowi bo zna było, że babsko je fest zgorszone za to, że król zapomnioł jom zaprosić na fest. Beztuż siódmo wróżka doczkała z winszowaniym. No i prziszło dran na zło motyka co to yny czekała na swoja kolej!

Małpica przepowiedziała, że jak dziołcha bydzie mieć piytnosty geburstag to dziubnie sie wrzeciōnym i bydzie tołt!

No to nejmłodszo wróżka wdała sie do godki i gibko przeonaczyła zaklęci – dziołcha sie żgnie szpindlym ale nie zemrze, yny kimnie sie na 100 lot.

Król sie fest wylykoł i kozoł spolić wszyski wrzeciona w cołkim królestwie. I tak mijały lata i wszyjscy zapomnieli o klōntwie. Na piytnosty geburstag królewna pitła z zomku i zaczła se szpacyrować po osadzie i kukała bele kaj po kōntach i chałupach. Tak zaszła do małej chatki kaj na dziwnym klamocie jedna starka przędła lyn. Dziołcha była dorychliwo co tyż to je i zafechtowała coby ij dać spróbować prząść. Ale yny sie chyciyła szpindla to zaros sie dziubła i padła na zola. Starka zrobiyła larmo i straże zaros wysmyczyły królewna nazot na zomek. Ale fajrant, frela już kimała w głymbokim śnie.

W te pyndy przigzuła w karecie dobro wróżka co to kiej poratowała młodo dziołszka przed klątwōm

Ciepła zaklęci na całki zomek i wszyjscy pousypiali, tak coby sie obudzić za sto lot do kupy ze swojom ukochanōm ksiynżniczkōm. Lata mijały i cołki zomek zarosły chaście i barzoły tak gynste, że nie szło sie przedrzyć do pojszodka. Yntlich po somsiednich królestwach rozeszła sie wieść o kimnytej ksiynżniczce kiero miała być nojszwarniejszo w tej czynści świata. Roztomajci rycerze próbowali sie przedrzyć no zomek ale żodyn nie poradziył sie przedostać przez szpicate ciyrnie.

Jednego razu pod zomek nadjechoł galantny królewicz z dalekigo królestwa na zachodzie

A praje było to we sto lot po tym jak usnył cołki dwór. Ciyrnie same sie rozchylały jak go ôboczyły i karlus wartko dostoł sie na zomek. Znojd komnata królewny i oniymioł na widok wspaniałej urody frelki. Ruk cuk doł sie do kusików i oto królewna otwarła oczy a za niom obudziył sie cołki dwór. Król i królowa ogłosiyli para narzyczonymi i  rychło wydali huczne weseli. A królewna z królewiczym żyli se w dostatku długi lata bez żodnych starości.

Żyła se ôńskigo razu jedna wdowa co miała dwie cery

Jedna była brzidko i leniwo a drugo, pasiyrbica, była piykno i robotno. Muter bardzi przała tej brzidki a na piykniejszo sfalała nejgorsze roboty w dōma. Dziołcha dycki musiała przōńść na wrzecionie aż ij palce zaczły krwowić. Jednego dnia uzaś umarasiyła szpindla krwiōm i poszła jom umyć do studnie kaj wyślizła ij sie z rąk i ciul dup Antka niy ma.

Continue Reading…

Kiej downo tymu żył se jeglōrz co mioł trzech synów

W chałupie było biydnie i nojwiykszym dostatkiym była ciga co dowała smaczne mlyko. Jednego dnia koza wyszkubała już cołko trowa pod chałpōm beztuż nojstarszy syn wysmyczył jom na łąka coby sie tam pasła. Pod wieczór synek sie spytoł zwierzęcia czy już je pojedzone, na co ciga padała:

Ja, najadłach sie fest, już wiyncy nie umia, pódź du dōm.

No to synek zakludziył jom do chałupy i padoł fatrowi że koza sie zocnie wypasła i nażrała sie wiela wlezie. Krawiec poszoł obejrzeć czy z koziczkōm je wszysko dobrze a wtedy to przewrotne stworzyni zabeczało:

Głodno żech je, nic ech dzisio trowy nie poszkubała bo nic nie szło znejś po krzipopach i beszōngach!

No to ojciec sie znerwowoł, synek dostoł lyjty i w nerwach fater wygnoł go z chałupy. Na drugi dziyń z cigōm poszoł drugi syn i historyjo była uzaś ta sama – koza sie nażrała a potym nacyganiyła jeglorzowi że je głodno bo trowy nikaj nie było. To chop zaś w nerwach wygnoł swoigo drugigo syna. A na trzeci dziyń ganc to samo sie stało, nejmłodszy syn tyż dostoł łomot i ojciec go wyciep z dōma.

Zatym nojstarszy syn poszeł na nauka do stolorza a że był pilnym szkolorzym, roz dwa zbył praktyka

Stary stolorz fest se upodoboł uczynnego synka i doł mu w gyszynku magiczny stolik kiery na hasło „Stoliczku, nakryj sie!”, cołki zastawioł sie najzocniejszym jodłym i dobrym winym. Synek wymedytyrowoł że trza by iś nazot ku chałupie, monej fater by sie już nie ciepoł o gupio koza.

Po drodze karlus poloz do karczmy bo sie już ściymniało i strach było samymu sie szwyndać po nocach. Tam pokozoł gościōm co umi jego magiczny stolik – cołko karczma fajrowała, wszyjscy jedli i pili w wielki wesołości. A szynkōrz sie zeźlył i fest zowiściył synkowi cudownego stoliczka. W nocy karczmōrz zakrod sie do izby młodego, zahabiył magiczny stolik i podłożył ajnfachowy, uciosany ganc tak samo.

Rano synek zebroł sie i poszeł a jak yntlich doszeł do chałupy, fater sie fest uradowoł. Ale ku rozpaczy młodego, stolik był darymnym futrym i trza było uzaś ciś do roboty u stolorza.

Drugi syn poszoł do młynorza kaj robiył ciynżko i procnie

Na fajrant wyuczynio młynorz kiery byl fest rod ze synka, doł mu w gyszynku yjzla, kierymu z pyska leciały złote monety jak sie zawołało „Lygej yjzlu!”. No to młody wysztudyrowoł, że dobrze by było wrócić du dōm, fater na zicher by sie ucieszył z zocnego zwiyrza. Młody mioł kupa drogi beztuż na noc poloz do karczmy coby sie kimnyć. Przikozoł szynkōrzowi fest dać pozór na yjzla i zocnie sie nim zajmować.

Rano synkowi brakło dwóch klepoków coby zabulić za gościna beztuż polecioł do swoigo osła. A młody nie wiedzioł że cichtuje za nim wrazidlaty karczmōrz co był fest zowistny o piyknego yjzla. Kiej młody poszeł na śniodani, szynkōrz wartko podmiyniył osła. Jak drugi syn doszeł du dōm, to sie okozało że kieryś mu zahabiył magicznego yjzla i było moc ślimtanio bo zaś trza było iś nazot do roboty do młynōrza.

Wszyski te wieści doszły do nejmłodszego syna, kiery praje kończył nauka u tokarza

Ôn tyż był pilnym, talyntnym szkolorzym beztuż majster doł mu w podzięce magiczny kijok kiery na hasło „Bij, kiju-samobiju!” sprawioł srogi lyjty aż sie zawołało „Dość już, kiju-samobiju!”. Synek poszoł do zowistnego szynkorza, poprosiył o gościna i przi okazji zacznył mu kludzić o swoim magicznym kiju kiery przeonaczo w diamenty wszysko czego sie yny tyknie. Zapadła noc i chwanciorz podkrod sie do młodego bo se był pewny że synek kimie. Ale ôn yny na to czekoł! Migiym zaryczoł „Bij, kiju-samobiju!” i napuściył kijok na złego szynkorza. Młody zażądoł nazot magicznego stolika i yjzla na co ledwa żywy chop od razu przistoł.

Nejmłodszy syn wróciył do ojca i swoich braci i w wielki uciesze pokozoł swoi zdobycze. W chałupie nastała radość i dostatek i odtąd wszyjscy  żyli do kupy  w zgodzie i szczynśliwości. A staro koza jednego dnia urwała sie z kety i poleciała we świat ale żodyn nie wiy kaj ani po co.

Było fest zima tego wieczora, szczypoł mróz i padoł śniyg

Pryndko tyż zrobiyło sie ćma bo był to ôstatni dziyń roku. A ulicami szła mało, chudo boroczka kiero ku tymu ni miała szczewików. Rano dziołszka eszcze miała swoi szuły ale że były one blank za wielki, to ich straciyła jak uciekała przed rozszwongowanōm karetōm co to gzuła bez ulica. Z gołōm gowōm i bez trzewiczków borajstwo aż sie telepało, tak ij było zima. Continue Reading…

Ôńskigo razu rosła se w lesie mało gryfno choinka

Miała dobre miejsce do życio – moc luftu, słońca a doobkoła ni rosły kamraty – sośnice a jedły. Ale gojka sztyjc marzyła o tym coby być wielko jak inksze strōmy, chciała rōść i rōść. Nie radowało jom ani słońce ani wiater co huloł wesoło postrzōd jeji małych gałōnzek. Dycki przichodziyły bajtle ze wsi coby se zicnyć podle ni na dece i sie zachwycały:

Jako szykowno mało choinka!

Ale stromek yny sie tym nerwowoł bo sztyjc chioł być wiykszy i wiykszy. Był tyż taki hazok co to fest droźniył strōmek. Zajōnc zamiast przehopać kole choinki, dycki jom przeskakiwoł! Fest to szterowało młode drzewko. Choinka medykowała se wtynczos wiela eszcze musi upłynyć czasu coby tyn jeronowy hazok zacznył noreszcie jom obchodzić a nie fukać przez nia jak przez jakigoś lichego pyrtka!

I tak mijoł rok za rokiym a choinka dycki yny marzyła o tym coby urosnyć wysoko, być jak inksze dostojne strōmy i spoziyrać na świat z wysokości

A wiela starości miała przez to że tak pomału rośnie! Ani wiater jom nie pocieszoł, ani chmurki na niebie. Eli słońce było ij ganc egal.

Nastała zima i prziszoł grudziyń. Do lasa jak to dycki przijechali drwale i ścinali co dorodniejsze choinki kiere z butlym obalały sie na zola. Roz ścinali wiyksze, roz myńsze, roztomajcie to bywało. Gojki były fest wylynkane bo tyż niechersko to wyglōndało. A wrazidlate wróble ćwiyrkolyły że te strōmy smyczōm do zocnych chałpów kaj czeko ich niezwykły los! Choinki przemiyniajōm sie w piykne krisbaumy, stojōm w ciepłych izbach kaj miynią sie złotym i kaj jakimi cicidłami, som szykownie nastrojone i wszyjscy zaglōndajom na nich z radościōm i podziwym.

Nasza choinka aż zadyrgała z przejęcio! Ah, żeby i jom spotkoł taki los!

No i nie trza było wiela zetwać, na rok uzaś przijechali drwale i strōm poszoł piyrszy pod siykiyra. Choinka aż kwikła z bōlu i padła na ziymia. I wywiyźli jom z lasa do miasta. Strōmek trefiył do bogatego domu kaj były wspaniałe ôbrozy na ścianach, szumne krōnlojtery i maszketne rzeźby poustawiane po kōntach.

Służki z baczyniym nastrojyły choinka i hned strōmek zrobiył sie przewspaniałym krisbaumym wysztiglowanym choby u króla. A jak wszysko piyknie migało, wiela kolorowych lampek! Ku tymu maszkety i jabka pokitrane po astkach! Jak zocnie czuła sie choinka że i jom yntlich spotkały zaszczyty! Wszyjscy prziszli o zachwyt, było szpaśnie i wspaniale a bajtle z larmym wyciągły gyszynki pokukane pod krisbaumym. Choinka noreszcie była szczyńśliwo!

Ale oto świynta sie skończyły i służba poschraniały wszyski świecidełka a goik pociepli na góra kaj było ćma i zima

Fest ij było samotnie i niechersko bo żodyn sie niom nie zajmowoł, brakowało ij słońca i wiatru kiere dycki miała pod dostatkiem w lesie. Biydno choinka dycki spominała jak to było zocnie i fajnie w lesie, eli tyn hazok już jij sie teroz zdoł ganc procny. z  I tak strōmek przeleżoł na strychu aż do wiosny.

Prziszeł marzec i służba wysmyczyła strōm na plac kaj bajtle zaczły napasztować pożółkłego, zeschnytego krisbauma że je szpetny i ôszkliwy. A chopy dały sie do ciupanio biydnego drzewa na fojera. I tak to zakończyła swój żywot biydno choinka kiero na koniec żałowała że nie umiała docynić tego co miała większość swoigo zocnego żywota.

Ôńskigo razu na Halymbie żył se stary młynorz ze trzyma synami

Kiejsik stary poczuł że już mu wiela nie zostało i podzielył swój majątek. Najstarszy syn dostoł cołki dom z zegródkōm, średni robotnego osła a nejmłodszy borok, Hanik, ostoł sie yny z kotym. Hned fatra już nie było i synki zostały same. Nejmłodszy ruszył w świat do kupy ze swoim kotym a że mu było fest niechersko, ślimtoł co chwila. Kot sie nad nim ulitowoł, przikozoł mu iś do miasta, kupić mu skórzane buty i miech. Hanik był posłeszny, poszoł i za ostatni gelt kupiył co trza.

No to heja w pole! Kocur wybroł sie na gōń i uchycił zonych hazoków i tłustych gęsi. I z takim rychtunkiym wybroł sie na zomek królewski. Król uradowany ze zocnej zwierzyny, doł kotu złotych klepoków i miglanc gibko polecioł do Hanika. Ale oba mieli uciechy! Synek sie dziwowoł ale rady był fest.

Kiejsik szprytny kot sie wywiedzioł że król jedzie bez Halymba ze swojom piyknōm cerōm karnyć sie po okolicy

Szpryciorz kozoł Hanikowi iś sie wykompać w Kłodnicy a jak praje podle kraja rzyki przejyżdżała królewsko kareta, kot zacznył wrzeszczeć że ich złodzieje okradli i łoblyczka zachabiyli. Król sie ulitowoł i poratowoł chopoczka, doł mu jakle a jeszcze wzion na rajza do karety. Tam sie sobie młodzi ganc przipodobali! Hanik był fest szwarny w królewskich lōntach beztuż ksiynżniczka była oczarowano.

A kot mōndrala polecioł przed karetōm i postraszył chopów w polu że król jedzie i jak nie powiedzom panu że te ziemie som od Hanika to im wszyskim gowy poucino! I jak nadjechoł król i sie pytoł czyi te ziymie, to chopy zaczły ganc równo klycić że wielmożnego Pana Hanika.

Królewna coroz wiyncy miała afektu do szykownego młodziana a i król coroz to dobrotliwiyj sie uśmiychoł

Szprytny kot porajtowoł na zomek wilkołaka i zacznył go podpuszczać że słyszoł o nim moc historyji ale mu sie zdo że to je wszysko cygaństwo. Wilkołak sie znerwowoł i piyrsze zmiyniył sie we lwa beztuż kot mioł trocha nagnane. Ale dali go, zaś podpuściył wilkołaka że w mysz to on sie na zicher nie poradzi pomiynić! No to pyszałkowaty wilkołak zaros sie przeonaczył w polno mysz coby se tyn gupi kot nie pomyśloł że on czego nie poradzi!

A breweryjok zaros w te pyndy ciepnył sie na mysza i gibko jom połknył

Jak nadjechoł król, kot wszyskich zawołoł i zaprosiył do pojszodka na zocno uczta, kiero była tak rychtyk prziszykowano na fajer wilkołaka. Król już był blank oniemiały a królewna praje ciepła sie Hanikowi na kark!

Król zawczasu pedzioł karlusowi że sie majom z jego piyknōm cerōm żynić a kot bydzie ministrym. I tak tyż sie stało. Młodzi sie hned pożyniyli a kocur rzondziył na swoim zomku i wszyscy żyli w zdrowiu i dostatku.

Kiej downo tymu na Zołynżu żyła se bogato wdowa co miała dwie cery i pasiyrbica

Cery były brzidki i złe, zdało sie im że som nojważniejsze na cołkim świecie. Pasierbica zaś była dziołszkōm szwarnōm i smukłōm a ku tymu miała dobre serce. Złe babska fest ij zazdrościyły piykności i sfalały na nia wszyski roboty w doma. Biydno frelka musiała sie zajmować najgorszymi arbajtami a zowizo siostry jom szterowały. Ku tymu chodziyła w starych łachach a że omajlant musiała hajcować w piecu, miała osmolono gymbiczka. Kieregoś dnia kieryś ij zawołoł „Kopciuszek” i potym tak już zostało dziołsze na miano.

Kiejsik ogłosiyli, że w Katowicach bydzie wielki bal bo oto królewicz chledo żony

Złe cery fest sie wysztiglowały z nadziejōm, że monej im sie podarzi i pójdōm w żyniaczka z ksienciym. Kopciuszek tyż chcioł iś ale macocha miała na dziołcha nagnane i zrobiyła ij na złość – wsuła mak do wiadra popiołu i przikozała dziołsze że mo to wszysko wyzbiyrać eli chce iś na bal. Dobrymu Kopciuszkowi przileciały z pomocōm ptoszki – oddzielyły mak od popiołu i frelka roz dwa była gotowo z robotōm! Ale gizdawo macocha sie zawziyna, żić wypła i zostawiyła Kopciuszka doma i pojechała ze swoimi cerami na bal.

Kopciuszek fest zachełkoł w sromotnej żałości ale ôroz pojawiyła sie dobro wróżka!

Kozała sie ogarnyć oślimtanej dziołszce i roz dwa ij przemiyniyła oblyczka. Ze starych ucioranych lōntów zrobiył sie najszykowniejszy klajd jaki kej yno kiery widzioł na Zołynżu! Taki strojny i paradny, Kopciuszek wloz do piyknej, magicznej karety zaprzągnytej w dwa czorne, dostojne konie. Wróżka przikozała dziołsze, że se mo dać pozór bo czary działajōm yny do dwanostej w nocy beztuż mo sie gibać i nie siedzieć na balu do szaroka.

Kopciuszek yny wloz na sala balowo i na szlag wszyskich oczarowoł

Ksionże tyż przepod i migiym poprosiył frelka do tańcowanio. Dobrze im było do kupy i oba sie w sobie zakochali tego wieczora. Ôroz Kopciuszek sie skapnył że już pizło trzi ćwierci na dwanosto i trza gibko citać. Ale ksionże był tak za niom gupi że jom nie chcioł wypuścić. Yntlich dziołcha poradziyła sie wyrwać i drap zaczła ciś do karety. Z tego wszyskigo na schodkach straciyła jedyn kromflek ale już nie było czasu coby sie po niego wracać.

Ksionże wylecioł w aszfōngu za Kopciuszkiym ale nie poradziył jom dogonić. Za to na schodkach dopod złoty balszuł i zmiarkowoł, że trza bydzie znejść dziołcha fortelym.

Na drugi dziyń wysłoł na Katowice gońca kiery chodziył od dwiyrzi do dwiyrzi i miarkowoł kierej pannie pasuje piykny trzewiczek

Ale kożdo miała za wielko szłapa i nie szło nasadzić delikatnego pantofelka. Aż w końcu goniec prziszoł do złej macochy. Cery ciepły sie na kromflek ale oczywiście żodnej ôn nie pasowoł. Goniec w koncie dojrzoł Kopciuszka i mimo szpetnych łachów przikozoł napasować złoty balszuł. I wtedy sie wydało! Bucik leżoł na szłapce Kopciuszka choby uloł!

Złe babska pozielyniały z zowiści i zrobiyły sie eszcze brzidsze a zatym goniec zawióz dziołszka na zomek. Tam wziyni ślub z królewiczym i żyli se długo a w szczęśliwości.

Był se ôńskigo razu biydny handlyrz Gustlik co handlyrzył chryściym

Roz jak szeł ze wsie do wsie, fōrt dojrzoł rajtujące stado koni z jakimiś chopami. Gibko skrył sie za strōmami i dobrze zrobiył, bo sie okozało że to były rozbójniki. Jedyn bestyjok śloz z konia, a Gustlik zmiarkowoł że musi to być herszt bandy. Rojber poloz ku epnej skale co była na pozorańdziu i zaryczoł:

„Sezamie, roztwórz sie!”

Skała sie odewrzyła, banda wlazła do pojszodka i zbóje niechały roztomajte kosztowności co mieli skukane po bojtlach. Jak wszyjscy wyleźli, herszt uzaś zawołoł:

„Sezamie, zawrzi sie!”

I se pojechali.

No to wrazidlaty Gustlik też zawołoł do Sezamu, wloz do jaskinie i zachabiył pora miechów złota

Uradowany polecioł do swoji baby i przikozoł żodnymu o zdarzyniu nie godać. Hned potym prziloz brat Gustlika, Sztefek, bo se doł pozór że familiji zza płota coś sie dobrze powodzi ostatnio. No to Gustlik mu padoł co sie podzioło i Sztefek zaros wzion muły i tyż polecioł do pieczary. Nabroł złota i kaj jakich klejnotów ale zbałamōncony tym wszyskim zapomnioł se co mo pedzieć coby wylyź z groty. Biydok tak tam tyczoł aż przijechały rozbójniki i jak go tam dorwali to od razu go ubiyli a ciało niechali w pieczarze.

Gustlik mioł utropa bo już było blank nieskoro i se rozmyśliwoł kaj to tyż Sztefek sie tak utopiył w maślonce

Powożył sie coby iś do jaskinie i tam znojd kipnytego Sztefka. Gustlik gibko narychtowoł truła i cichy pogrzyb coby sie po mieście nie rozniosło co to za mecyje w familiji Gustlika sie dziejōm.

Za pora dni herszt sie kapnył że kieryś zachabiył z pieczary umrzika. No to wysłoł do miasta jednego rozbójnika kiery godoł z roztomajtymi ludziami i w końcu wynojd, że kradziok co sie u nich w pieczarze pałęto to musi być Gustlik. Znoloz jego chałupa i na dwiyrzach zaznaczył kredōm bioło kryska.

Rano słōżka Gustlika, Usia, wysztudyrowała że kieryś se z nich robi błozny i tyż porobiyła biołe kryski na dwiyrzach na cołki ulicy

Na noc, jak herszt prziszeł zaciukać Gustlika, nie poradziył znejść chałupy, tela tych krysek było. Dopod swoigo rojbra i tak sie zeźlył że go zabiył we złości. Na drugi dziyń som poszoł do miasta i obsztalowoł plan. Na wieczór herszt przeblyk sie za rajzyndera, zaklupoł do dwiyrzi Gustlika i fechtowoł o schroniyni na noc. Dobry chop sie zgodziył, ugościył kabociorza i narychtowoł mu kolacyjo.

Przi wieczerzy ôroz Usia sie ciepła na gościa i dźgła go w pojszodek serca!

Jak na to pojrzoł Gustlik, to sie zdało że chop dostanie hercklekotów ale służąco wyklarowała że widziała na mieście bandziora kiery sie wypytywoł o Gustlika i teroz sie kapła że dyć to je tyn som pieron co sam tukej udowoł rajzyndera! Gustlik pojrzoł na martwego gizda i poznoł w nim herszta bandy. Uradowoł sie że uszeł z żywotym i z wdziynczności do Usie, wydoł baba za swoigo syna i wszyjscy se żyli do kupy w szczyńściu i dostatku skiż nieprzebranych klejnotów z Sezamu.

Kiejsik downo tymu żyła se gryfno królowo kiero chciała mieć piykno cera z czornymi jak heban włosami i biołom jak śniyg gymbiczkōm

Hned urodziyła tako dziołszka i dała bajtlowi na miano Śnieżka. Niestety niedługo potym umrzyła dobro królowa. No to król uzaś poszeł w żyniaczka ale nowo baba okozała sie ganc niechersko. Omajlant oglōndała sie we zdrzadle i sie go pytała kiery je nojpiykniejszy na świecie. Dycki zdrzadełko godało że ôna ale ôńskigo razu ij padało że Śnieżka ja ganc piykniejszo.

Macocha sie fest rozeźlyła i znejdła chopa z pukawkōm kierymu przikozała wykludzić dziołcha do lasa i tam zaszczelić. Na szczęści to był dobry chop i mu było niechersko ustrzelić tako gryfno dziołcha. Myśliwiec puściył Śnieżka wolno. Frelka lazła po lesie i lazła, coroz gorszy ij sie szło. Ôroz dojrzała chałupka no to poleciała drap i zaklupała do dwiyrzi. Żodyn nie odpowiedzioł beztuż wlazła do pojszodka.

W domku był stół na siedym ludzi i siedym betów

Śnieżka była tako głodno że pojadła se kapka z kożdej asjetki i popiyła po trosze z kożdej szolki. Potym chciała se legnyć ale kożdy pryk był choby kinderbet. W końcu zmieściyła sie do ostatnigo i zmorzono sie uspała. Hned prziszły krasnale do swoi chatki i sie ganc zdziwiyły jak znejdły kimnyto Śnieżka. Dziołcha sie obudziyła i zaczła lamyncić nad swoimi mecyjami no i dobre cwergliki pozwolyły dziołsze ôstać ale przikozały że sie mo zajmnyć chałupōm. I tak to se żyli we sztamie ale niestety krótko to trwało.

Pierońsko królowa wywiedziała sie od zdrzadła że Śnieżka żyje i miyszko z krasnalami

To motyka przeblykła sie za staro ōma, znejdła dziołcha w lesie i dała ij niby w gyszynku szykowny gorset kiery tak fest zasztrabowała na dziołsze, że ta padła bez życio. Na szczęści cwergi były hned nazot w doma i uratowały frelka.

W zomku macocha zaś zaczła napasztować czarodziejski zdrzadło kiere nie poradziyło cyganić. Uzaś sie wydało że Śnieżka dali żyje. Sie zdało że zło macocha dostanie hercklekotów ze złości! Narychtowała zatruty grzebiyń i polazła zasik do Śnieżki. Naiwno dziołcha dała sie poczosać i jak yno macocha wraziyła Śnieżce grzebiyń we szkuty to frelka padła martwo na zola. Jeronowe miała szczynści bo krasnoludki praje prziszły do chałupki i uzaś jom poratowały.

Na drugi dziyń zło królowo zajś sie wywiedziała że Śnieżka sztyjc dycho

Znerwowano łobsztalowała zatrute jabko i z takim rychtunkiem w przeblyczce pognała ku dziołsze. Coby nie podpaść, podzielyła jabko na dwa i jedna część dała frelce a drugo, nie zatruto sama zeżrała. Jak Śnieżka dojrzała że babie nic ni ma to tyż zaczła chrupać ale zaros padła bez dechu, tak fest niecherski to był owoc.

Cwergliki zaś próbowały poratować dziołcha ale teroz ganc nie wiedziały jako. Sie zdało że Śnieżka kopyrtła już na zicher. A była tako piykno, że szkoda jom było chować do ziymie beztuż dobre karzełki narychtowały szklano truła.

W tym czasie królewicz wybroł sie na polowani i wieczór go zastoł w lesie beztuż chcioł sie kimnyć u krasnoludków

A praje cwergi rychtowały pogrzyb biydnej Śnieżce. Ôroz jednymu kransoludkowi kiery niós truła szłapki sie pofyrtały i dziołchōm zabelōntało na boki. Śnieżka zaczła kuckać i wyforskała kōnsek zatrutego jabka co ij sie zadichtowało w karku. Królewicz był tak ôczarowany gryfnōm frelōm że zaros ij sie oświadczył, wziōn Śnieżka na zomek i hned łobsztalowali wesele.

Zło macocha stanyła przed zdrzadłym coby usłyszeć że je nojpiykniejszo na świecie a tu żić króliczo! Okozało sie że Śnieżka dali żyje! Tego baba już nie strzimała, straciyła rozum choby sie szaleju najadła i citła ze swoigo zomku, straciyła sie w lesie i już nikyj nie wróciyła.

A młodzi żyli długo a zocnie, radzi i szczynśliwi.

Podle lasa miyszkoł drwol ze swojom drugōm babōm i bajtlami – synkowi było Hanzlik a dziołszka sie mianowała Małgosia

Ciynżko im było wyżyć, sztyjc brakowało jodła i jednako wszyjscy chodziyli głodni. Kiejsik macocha nie strzimała i na wieczór zaczła napasztować męża coby sie pozbyć dziecek. Przikozała wysmyczyć ich fōrt do lasa, rozpolić fojera i tak ôstawić. Na zicher nie trefiōm nazot du dōm! Chop za fest zgodliwy nie był ale zło baba mu nie dała pokój. W końcu przistoł na lajera.

Bajtle eszcze nie spały beztuż podsłuchały cołko godka. Małgosia zaczła labiydzić że bydōm tołt ale Hanzlik przikozoł niechać lamynty i poloz na plac. Na zegródce nastyrkoł do kapsów moc kamolków kiere sie fest blyszczały w świetle miesiōnczka. Z takim rychtunkiym wróciył do chałupy.

Rano pierzińsko macocha obudziyła bajtle jeszcze przed rozwidniokiym i zarygierowała że wszyjscy idōm po chreście

Po drodze Hanzlik sztyjc sztopowoł a yno sie oglondoł za sia. Baba ryczała na niego że mo ciś pryndzy ale synek nic se z tego nie robiył a yny szeł po leku. Mōndry bajtel ciepoł na zola kamyczki co to se procnie nazbiyroł ôński nocy.

W końcu doszli na mało polanka fōrt od chałupy i zaczli chledać chreści. Drwol rozpolył fojera i przikozoł bajtlom ostoć sie przi ôgnisku. Fater i macocha mieli iś narąbać drzewa a dziecka miały se trocha dychnyć. Boroczki były tak głodne i zmorzone że gibko usnyły. Bajtle obudziyły sie jak już było ćma i miesiōnczek wysoko na niebie. Hanzlik wzion Małgosie pod ręka i szli se po ścieżce z kamolków kiere fajnie sie blyszczały w ksienżycowo noc.

Rano doszli du dōm. Macocha na nich naburczała kaj to byli tela czasu ale fater sie uradowoł jak oboczył że dziecka som całe. Na wieczór pierońsko motyka uzaś zaczła nagabować chopa coby zasik wykludzić dziecka, eszcze głębszy w las. Drwol mioł utropa ale że jodła sztyjc było malućko, zaś ustąpiył.

Bajtle nie spały, wylynkane co ich czeko. Jak yny usłyszały o czym rozprawiajōm starziki Małgosia uderzyła w bek. Hanzlik wiela nie czekoł i zasik chcioł iś na zegródka ale dwiyrze były zamknyte. Ale nic to, poszeł do kuchynie i zachabiył kraiczek chleba.

Z rańca uzaś wszyjscy poleźli w las, tym razym ganc daleko od chałupy

Historyjo sie powtórzyła i dziecka zaś ôstały same przi fojerze. Na wieczór, jak już były monkter, Hanzlik zacznył chledać kruszków chleba co to ciepoł po drodze. Ale psińco! Ptoki wydziubały chlyb bez dziyń i ścieżki już nie było. No to bajtle zaczły błąkać sie po lesie i tak szły cołko noc i cołki nastympny dziyń.

Po drodze boroki nazbiyrały se trocha jagódek i ostranżlic ale już im było ganc niechersko i na noc fest ich zmorzyło. Rano dziecka wroz dojrzały szumno chałupka! Ściany były z chleba, dach z ciasta a szyby z cukru. Hanzlik i Małgosia byli już tak głodni że ôroz dali sie do szczymranio!

A tu z chałupy spoziyro starka. Wziyna ich do pojszodka, dała krepli z marmeladōm i narychtowała zocne prykole. Dziecka se legły uradowane że tak im sie podarzyło.

Ale ōma okozała sie być złōm szczigōm!

Pojrzała na rumiane licka uspanego Hanzlika i se obsztalowała że to ôn piyrszy pójdzie do zjedzynio! Z rana porwała biydoka i zawrzyła go w chlywku a Małgosi przikozała ciś po woda i rychtować ôbiod do Hanzlika. Jak te bajtle ślimtały, wiela starości im heksa narobiyła! Ale boroczki nic nie umiały poradzić…

Szcziga futrowała tak Hanzlika sztyry tydnie i kożdy dziyń przikazywała mu wystyrczyć palec coby obejrzeć wiela schrub. Ale chytroń wystawioł kostka bo wiedzioł że heksa je ślepawo i nie poradzi wiela dojrzeć.

Kiej szcziga sie znerwowała bo miała już dojś czekanio.

I prziszeł dran na biydnego Hanzlika

Kozała Małgosi rozpolić piekarok a potym wlyź do pojszodka coby obejrzeć czy je dojś gorko na upieczyni chleba. Dziołszka sie kapła że to je cygaństwo i udowała że nie wiy jako tam wlyź.

Heksa sie znerwowała i wsadziyła palica do piekaroka coby pokozać dziołsze jako to mo robić. Małgosia wiela nie czekała, zaros popchła staro szcziga do pieca i tak to ôszkliwo heksa zgorała we własnym piekaroku! Małgosia zaros poleciała po Hanzlika i uwolniyła go z haresztu. Bajtle zachabiyły szczidze z chałupy klejnoty i szlachetne kamiynie, nabrały jodła na droga i poszły dali chledać domu.

Kiej dziecka w końcu poradziyły dolyź do chałupy

Złej macochy już nie było, drwol już nie umioł strzimać durdlawej baby-utropy. Bajtle ciepły sie fatrowi na kark i wszyjscy byli fest uradowani że uzaś som w kupie w doma. Dziecka dały fatrowi wszyski zachabione klejnoty i od teroz familijo żyła w szczyńściu i dostatku a jodła nigdy wiyncy nie brakło.